A Deal Of Love

Chapter 52

VICKY

When we arrived at the hospital, some nurses assisted us hurriedly. They try to help me carry Lorey but I resisted and told them that it was just a high fever and I can carry her through the emergency room. A pediatrician asked a couple of questions on how she got her fever after she checked the status of Lorey and I told her.

The hot temperature of Lorey is gone already and we decided not to confine her. Dahil ayaw niya din, hindi siya kumportable sa tuwing alam niyang may sakit siya. She hate being sick, akala niya napakahina niya at laging ikinukumpara ang sarili sa ibang bata.

Hinihipo ko ang ulo ni Lorey while wiping her sweat. Nakatulog na siya. Mabuti na iyon para makapagpahinga at makaipon ng lakas. Nagreseta na ang doktor ng mga gamot at nagbilin na ipainom ito agad kung sakaling bumalik ang lagnat niya.

"Mom." Nanghihinang bulong ni Lorey.

Naluluha na naman ako sa tuwing naririnig ko ang ganitong tono ng boses niya. I just stared at her pale face. Ayoko namang mag-isip na may problema sa kalusugan niya at isa pa sabi ng doktor mahina lang talaga ang resistensiya niya kaya nagdudulot ito ng lagnat. Pinayuhan na ako ng doktor na pakainin siya ng gulay at prutas at huwag pabayaang mabasa ang likod nito at mapagod.

"Yes, baby?" I asked.

Unti-unti niya iminumulat ang kanyang mga mata. And then she smiled.

"I'm okay now. I don't feel sick anymore." Mahina niyang pagkakasabi. And she yawned. Napangiti ako sa sinabi niya. I hugged her tighter. Hinalikan niya ako sa pisngi ng inilapit ko ang mukha ko sa kanya. She's so cute. Napakalambing na bata.

"I love you mom. And I love dad too. You are my superheroes!" Medyo malakas na sabi niya at niyakap ako. Napatawa ako ng mahina. Ang sarap pakinggan ng maliit niyang boses. Ayoko na yata siyang lumaki. I want her to be my baby forever.

"I love you too Baby." Sabi ko at pinanggigilin ko siya ng yakap.

Nakatulog na si Lorey ng makauwi kami. Bumungad sa amin ang worried na mga mukha nina Mama at Papa. Lumapit sa akin si John at binuhat si Lorey. Humalik siya sa noo ko at sinabihang pumasok para magpahinga na. I feel sleepy na rin. I told everything to them.

Nang maipasok at nakahiga na si Lorey sa kama inihatid na namin sila Alex at Alfred sa labas at nagpasalamat sa pagtulong sa amin. Hanggang sa naiwan na kami ni John sa labas ng bahay.

"Did they find something wrong with Lorey?" John asked. I face to answer him.

I put my hand on his shoulder at squeeze it.

"There's nothing wrong with our daughter John. Okay na siya, mahina lang talaga ang resistensya niya. Napaisip nga ako na baka nakuha ko yun nung ipinagbubuntis ko siya. Lahat ng stress at problema ko noon, siya ang nakakaranas ngayon." A teardrop fell on my cheek. Niyakap ako ni John para i-comfort kaya niyakap ko din siya.

"Huwag kang mag-isip ng ganyan Vicky, baka nakuha niya lang ito sa atmosphere sa Chicago. Kita mo namang healthy ang physical appearance niya di ba. She's giddy and strong compare to the other children. Hindi ka nagkulang, wala kang kasalanan Vicky. It is just maybe a trial of God to us." He told me. "Hindi dapat natin itinuturing na problema ang pagsubok ng Diyos, hindi Niya tayo bibigyan ng ganito kung alam niyang hindi natin kaya."

Tama siya. Napaka-faithful talaga ni John kahit kailan. Sa kanya ako nanghuhugot ng lakas sa tuwing nakakaramdam ako ng takot, hopelessness at siya rin ang nagli-lift up sa akin sa tuwing baon ako sa problema. Napakabuti niyang tao.

After naming mag-usap, we decided to go inside. Katabi naming natulog si Lorey. The best medicine is the love of parents. And everytime Lorey was sick, we never let her sleep alone.