ရှောင်ကျန့်အခန်းထဲဝင်သွားချိန်မှာတော့ ဆေးပိုက်တွေနဲ့လူတယောက် အိပ်ရာပေါ်မှာ
ဒါက....
"ဝမ်ရီပေါ်!"
"ဒါ ... ဒါ ရီပေါ်လား..."
အဲ့ဒိတော့မှ ဘေးကအစောင့်တွေက မျက်နှာမကောင်းစွာဖြင့်
"ဟုတ်တယ်သခင်လေး သခင်ကြီးဒဏ်ရာရလာတာ ခုထိသတိမလည်သေးဘူး..."
လက်ထဲကဓားတောင် ဘယ်လိုလွှတ်ချမိလဲမသိတော့ ဝမ်ရီပေါ့်အရှေ့မှာ ဝင်ထိုင်ရင်း..
"ဝမ်.. ရီပေါ်.... ထပါဦး အဲ့လိုကြီးမနေပါနဲ့ "
အရမ်း ...အရမ်းကိုကြောက်တယ် ရင်ထဲကလဲနာတယ်..
ကမ္ဘာကြီးပြိုကြလာသလိုပဲ... ငါ ..အရမ်းနေရခက်တယ် ဝမ်ရီပေါ်ရေ ထပါဦး ငါ .. ငါ ...တယောက်ထဲလိုပဲ
ရီပေါ်လက်ကိုကိုင်ပြီး မျက်ရည်တွေပဲကျနေတဲ့ ရှောင်ကျန့်ကြောင့်
"ကျန့်ကျန့် မငိုနဲ့လေ ရီပေါ်ကခဏသတိမေ့တာပါ ပြီးရင်ပြန်ကောင်းလာမှာ ..."
"အဟင့် အီးဟီးးးးး..."
ပြောကာမှ အော်ငိုချလိုက်တာကြောင့် အားလုံးလဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့။
"ကျန့်ကောရယ် အါ့လောက်ကြီးမငိုပါနဲ့ အကိုလေးက မသေသေးပါဘူး..."
"အီးဟီးးးး ဝမ်ရီပေါ် ...ထ ... ထပါဆို..."
ပြောလဲပြော တကိုယ်လုံးလဲ ကိုင်လှုပ်နေတာကြောင့် အစောင့်တွေမှာ တားရမလို မတားရမလို လက်တပြင်ပြင်
"သခင်လေးရယ် ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါ သခင်ကြီးဒဏ်ရာတွေလဲ ပွင့်ထွက်ကုန်ပါ့မယ်..."
"အဟင့် ဟုတ်သားနော်
နာသွားလားဟင် ရီပေါ်..."
ပြောလဲပြော ငိုလဲငို လက်ကလဲဘေးကတစ်ရှူးတွေယူပြီး သုတ်ပေးနေပြန်သည်။
သခင်ကြီးဘဝကလဲ ကလေးအမေကြီးဆေးရုံတက်နေရသလိုပါလားနော်။ မသက်မသာရှိလိုက်တာ။
"သခင်လေးရယ် အရမ်းမငိုပါနဲ့ အခန်းပြန်နားတော့နော် ဒီမှာကျတော်တို့ အချိန်ပြည့်ရှိနေပါ့မယ်..."
"ရှိ အဟင့် ရှိတော့ရော ဘာလုပ်ရမှာလဲ ငါ့တောင်မတားနိုင်တာ..."
YOU ARE READING
Green Grass in Afternoon လိမ္မော်ရောင်မြက်ခင်းစိမ်းလေး
Fanfictionချစ်ခဲ့ဖူးပေမယ့်လည်း သူ့ကိုလိမ်ညာသွားခဲ့သူဟာ ... ကလေးသာသာ အတိတ်မေ့နေသူအဖြစ် သူ့ဆီပြန်ရောက်လာခဲ့တယ်.... တချိန်ကတော့...ခများဟာ ကျတော့အတွက် သိပ်ကို လှပ အေးမြ ခဲ့တဲ့ ရွှေရောင်မြက်ခင်းပြင်လေးပါပဲ ဒါပေမယ့်... အခုတော့ ..... ခ်စ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္လည္း သူ႔ကိုလိမ္ည...
