Vaveyla | Hakan&Mine

BABA

Herkese selaaam. Yeni bölüme hoş geldiniiizzz. Kıymetli yorumlarınız için teşekkür ederim. Klasik cümlemdir ki bu bölüme de yorumlarınızı bekliyorum. İyi okumalar. Hadddii geçelliim.. 🦋
.
.
.
.......
Turgut arkadaşının yerde yatan bedenine bakıp bağırdı ona. Mine çağrıyı görmüştü ama o an dönemediği için Turgut'u yollamıştı. Pişmanlık hissedecek,dedi içinden Turgut. Kendini mahvedecek..
Koşarak gitti Hakan'ın yanına. Yerdeki kanlara baktı. Ağzının kenarından ince bir yol yerde minik bir oluk oluşturmuştu. Yavaş hareketle başını biraz çevirdi.

"Hakan,bana bak kardeşim. Hadi."

Gözleri kapalıydı. Bir karşılık alamadı ondan.

"SEDYE! KİMSE YOK MU!"

Ayak sesi duydu Turgut. Başını çevirince onu gördü.Mine koridorun başında donup kalmıştı. İç çekti birkaç kere. Ağlamaya başlamıştı saniyeler sonra. Sadece bakıyordu. Tek bir adım dahi atamamıştı ileriye.

"Mine! Yardım et hadi!"

"Ölmesin.."

"Ölmeyecek Mine! Hadi gel!"

"Turgut ölmesin.."

Turgut cebindeki telefonu çıkarıp Leyla ve Ömere çağrı bıraktı. Kısacık bir süreden sonra onlara koşuyordu ikili. Ömer hemen Onuru arayıp bir sedye istedi. Leyla ise Mine'nin yanına dönüp onu tuttu kollarından. Elleri buz gibiydi.

"İyi olacak. Söz veriyorum."

Mine onun yanına gittiğinde dizlerinin üzerine çöküp bir elini yanağına götürdü. Sakallarına dokundu..

"Sakalların baya uzamış.."

"İstediğim boya geldiler."

"Ama kısa daha iyiydi. Yüzün gözün ortadaydı. Böyle seni göremiyorum."

Hakan güldü. Oturdukları piknik örtüsünün üzerine gelen böceği görünce sesini çıkarmadı. Mine'nin böcek fobisi biliyordu aslında.

"Sen neye bakıyorsun? YA HAKAN!"

"Ya sakin ol alt tarafı böcek."

"Al onu lütfen! Aiy Hakan buraya geliyor! Lütfen!"

Hakan bir peçete yardımıyla böceği alıp uzaklaştırırken Mine hızlıca üstünü sirkeliyordu. Hakan yanına gelince onun ellerini tutup kendi boynunda birleştirdi. Alınlarını dayadı daha sonra.

"Ben buradayım..Böcekleri görmezden gelemez misin?"

"Sanırım..Gelebilirim.."

Gülümsediler. Dudakları birleştiğinde Mine ellerini boynundan çekip yanaklarıma getirdi. Hakan da onun güneş gibi saçlarını kulağının arkasına attı.

"Seni seviyorum.."

"Hakan ben geldim..Aç gözlerini hadi.."

"Mine sedye geldi. Geri çekil."

Hakanı titizlikle sedyeye yatırıp Acile götürdüler. Kontrolleri yapılırken Mine izliyordu olanları. Yerleri değişmişti şimdi. Önceleri her gözünü açtığında başında onu görürdü. Kendisini bir gün hiç o konumda bulabileceğini hayal etmemişti.

Bu kadar zormuş demek ki..Bu kadar acılı..Canı acıyor mu? Hissediyor mu yaşadıklarını? Uyanacak mı? Beni bırakamaz..Hayatta bırakmaz..

"Mine abla Hakan hocayı ameliyata alıyoruz. Çok kötü dövülmüş. İç kanaması var. Ömer ve Turgut hoca elinden geleni yapacak."

"Ona bir şey olmasın.."
........
Kapının önünde sağa sola sürekli yürüyor asla oturmuyordu Mine. Onu ameliyata almamışlardı her ne kadar ısrar etse de. Sevil her yarım saatte ona bilgi vermek için çıkış yapıyor ardından sterilize olup geri giriyordu. Böyle geçip gitti saatler,bekleyerek ve özleyerek..