Vaveyla | Hakan&Mine

İYİ Kİ

Hoş geldiniz efendim. Hazırsaaak "İyi ki!" Diyoruz.Hadi geçelim.Yorum yapmayı unutmayalıımm. 🫂🦋

...........

Onur'un kaybının ardından geçen bir ay hastanenin yazını hüzün dolu bir sonbahara çevirmişti.Aylardır bu kadar hasta kaybetmeyen Uluçınar,her gün bambaşka kayıplar verirken teker teker götürülen hastaları izliyorlardı her bir ameliyat sonrası.İşlerini yapmanın yanı sıra üzerlerinde dolaşan kara bulutları düşünüyorlardı.Bu kadar acı,bu kadar yükün altından kalkmak için ellerinden geleni yapacaklardı.

Mine ameliyathanede aletleri düzenliyordu.Kızını kucağına almak için gün sayacağı o zamanlara ilerliyorlardı yavaş yavaş.5 aylık olan küçük kız her geçen gün daha da fazla hareketleniyordu.Gelen tekmeyle gülümsedi.Hayalini kurduğu her bir andan daha fazlası,çok çok daha güzeliydi şahit oldukları.Ona şarkılar söyleyerek sakinleştirdikleri bile olmuştu.Bebekler hisseder dedikleri doğruydu demek.Hakan'ın fark edilen telaşları ufak ufak daha da belirginleşmeye başlamıştı ve her seferinde Mineyi de korkuttuğunun bilincine varamıyordu. Turgut onlara bu dönemde sürekli telkinlerde bulunurken onlar ise çok sık kavga etmeye başlamışlardı.

"Mine?"

"Efendim Hakan."

"Biraz otursana.Ne zaman baksam ayaktasın."

Mine gözlerini devirip malzemeleri ayarlamaya devam etti.Hakan gitmeyince ona dönüp kollarını birleştirdi.Bıkkınlıkla bir nefes verdi.

"Bunu yapma Hakan."

"Neyi?"

"Ben çocuk değilim.Beni kısıtlama.Korkun yüzünden her yerde geriliyorum ve bu gerginlik beni çok ama çok yoruyor.Görmüyor musun?"

"Beni neden anlamak istemiyorsun? Sana söylemeden bile senin bunun nedenini bilmen gerekmiyor mu?"

"O acıyı çeken bendim.Sence bunu unutmam mümkün mü? Devamlı elimi kolumu bağlamaya çalışıyorsun.Hakan beni sıkma.Beni bunaltma."

"Bunaltma? Mine ben seni düşünmekten başka bir şey yapmıyorum.Aylardır bir dakika bile peşinden ayrılmadım."

"Ayrıl Hakan.Ayrıl o zaman."

"Mine kendine gelir misin? Söylediklerine dikkat et."

Mine ameliyathaneden çıkarken Hakan da peşinden gidiyordu.Merdivenleri dövercesine bastıra bastıra çıktılar,hızlı adımlarla acile ulaştılar.Turgut Mine'nin yüzünden okuyordu her şeyi.Sinirli olduğunu anladığından bir şey sormadı.Çayından bir yudum aldı sadece.Bir ilişki uzmanı edasıyla sevdiği çiftin hareketlerini incelerken komik gözüküyordu.Hakanla buluşan bakışları anlamı çözmeye çalışırken Mine Leyla'nın seslenmesiyle acilin içine girdi.Turgut bu anı beklercesine hemen Hakan'a döndü.

"Noldu? Suratınız beş karış."

"Bana "Beni bunaltma Hakan." dedi.Üstüne de peşimden ayrıl diye ekledi."

"Korkuyor.Bu besbelli ama bazen sende tepkilerini kontrol edemiyorsun Hakan.Kızma ama geçen gün yaptığın hareket son damlaydı."

Mine yerdeki cam kırıklarını toplarken kendi kendine de söyleniyordu aynı zamanda. Yeterince tüp yokken bir de üstüne kırınca sinirlenmişti. Karnından dolayı zorlanıyordu. Bir eliyle karnını tutarken diğer eliyle camları topluyordu ki kan dolu tüpü kırınca sinirle ofladı. O sırada tekme atan kızı bedenini iki büklüm etmişti. Kapının yanından geçen Hakan içeriyi ve yeri görünce donup kalınca Turgutta nrye baktığını görmek için gelmişti.

"Bebek. Bir şey oldu! Mine bebeğe mi bir şey oldu! Noldu!"

"HAKAN! CAMLARI GÖRMÜYOR MUSUN!"