Vaveyla | Hakan&Mine

KAYIP

İlk tekmeyi hissettiler.Onlarla beraber duygulandık ve Yalçın yüzünden gerildi sinirlerimiz bunu da biliyorum.YENİ BÖLÜME HOŞGELDİNİİİZZZZ.Yorumlarınızı okumak çok keyifli,yapmayı unutmuyoruuz.Haddiii geçelliimm..🦋💙

........
Ameliyathanedeki başarının yankısı sürekli artıyordu koridorlarda.Susmayan alkışlar,bitmeyen tebrikleri içtenlikle kabul eden Mine eşinin de desteğiyle hallediyordu her şeyi.Hastaneye bu kadar kısa sürede dönmesine kimsenin şaşırmaması onu biraz da olsa şaşırtmıştı.Herkes ameliyatın ertesi günü kapıdan girdiğinde bir baş selamlarıyla karşılamış ardından işlerine dönmüşlerdi.Leyla onun şaşkınlığını fark edince dillendiremediklerini cümlelere dökmüştü.

"Mine abla biz seni biliyoruz.Kimse o yüzden şaşırmıyor.Sözünün arkasında duran birinin yapacaklarına herkesin güveni tamdır.Sana güvendik bak buradasın."

"Teşekkür ederim.."

Gözleri dolunca Leyla da dayanamamıştı.Kurulan bu bağın bir tarifi yoktu.Anlatılamayacak kadar eşsizdi.Yıllara dayanan bu sevgi her geçen gün katlanarak artıyordu.Birbirlerine sarılarak önlerindeki uzun koridorda yürümeye başladılar.

"Leyla?"

"Mine hanım?"

"Mine abla demeni tercih ederim.Hem daha güzel duruyor."

Leyla gözyaşlarını silip oturduğu yerde dikleşti.Mineye yanında yer açmak için kaydı biraz.Mine gülümseyerek yanına oturdu.Onun kendine gelmesini bekleyip sordu sorusunu.

"Sanırım bir şeyler oldu.Anlatmak ister misin?"

"Hayır.."

"Peki.Eğer istersen biliyorsun ben buralardayım."

Mine gidecekken kolunu tutan elle beraber durdu.Başını çevirip onun gözlerine bakan kırmızı gözleri izledi.Leyla bir anda kalkıp sarılınca ne yapacağını şaşırdı ama kısacık sürede ayak uydurup o da kollarını Leylaya sardı.İstediği kadar ağlayabileceğinin iznini veren bir tavırla sırtını sıvazlayıp saçlarını okşuyordu.Uzun bir süre öyle kaldılar.Ayrılıp içeri gideceklerinde Leyla kocaman gülümsüyordu.

"Teşekkür ederim Mine abla.Dertleşmek çok iyi geldi."

"Her ay bir kere gidip hemen geri geliyorsun."

Mine Leyla'nın bu söylediğine gülerek karşılık verdi.Bugün oldukça keyifliydi.Dün verdiği dersin etkisiyle de bir hayli huzurlu yürüyordu.Danışmada put misali duran Yalçın bile sinirini asla bozamazdı.Ki onu görmezden gelerek Acile girdi.Ona bakan yaşlı teyzenin yanına gidip şikayetini öğrendi.Hemen bir ağrı kescili serum yaptıktan sonra tahmin ettiği gibi günlerdir geciken sayımı yapmak için Onur'u yanına aldı.Beraber malzemeleri alıp dinlenme odasına geçtiler.Onur oldukça suskundu bugün.Cebindeki şişkiniliğe baktı Mine.Eliyle bu ne der gibi işaret edince Onur anında çıkarttı kutuyu.Mine açınca bir tek taş gördü.

"Aaaa!Yoksa?"

"Evet Mine abla.Bu akşam."

"Bu akşam mı? E gitsene hazırlık yap.Neden buradasın biz hallederiz biliyorsun."

"Yalçın hoca çıkmama izin vermedi."

"O Yalçın hocanla ben birazdan çok güzel bir şekilde konuşurum.Sen bırak bakayım şunları.Hadi git."

"Gideyim mi? Sonra sorun olmasın?"

"Ya Onur hadi.Halledeceğim ben."

"Bu arada sizleri de akşam bekliyorum.Denizle bir kere konuşurken sevdiği herkesle bu anı kutlamak isteyebileceğini söylemişti.Sizleri de çok seviyor.Gelirsin di mi? Yani gelirsiniz?"