Vaveyla | Hakan&Mine

KURTARAMADIK

Fragmandan sonra bu bölümü yazmak oldukça zor oldu. Ama elbet bunu da atlatacağız.. İyi okumalar. Yorumlarınızı esirgemeyin. ❤️
........
Ömer'in kullandığı arabada yan koltukta otururken önündeki arabanın arka camından onu izleyen Minedeydi gözleri. Ağladığını görebiliyordu. Ömer Hakan'ın endişesini hissediyordu ve bu kadar fazla olmasına da anlam veremiyordu. Herkes Mineyi elbette seviyordu ama Hakan'ın tepkileri onda şüphe uyandırıyordu.

"Hocam sakin olun. Kurtaracağız onu."

"Bu kadar olayı kaldırması o kadar zor ki.

Dertleşiyorlardı şimdi. İlk defa kavga etmeden,sakince konuşuyorlardı birbirleriyle. Korku,onları bir araya getiren unsurdu. Hastaneye döndükleri yenide birbirlerini yemeye başlarlardı.

"Çok güçlü Mine abla hocam. Hepsini atlatacağız."

"O hep öyleydi."

"Siz nereden tanışıyorsunuz?"

Bir anda her şeyi itiraf etmek istedi. Evliydik,bir bebek kaybettik ve çok sevdik..Ama Mine'nin izni olmadan anlatmak doğru olmazdı. Sustu.

"Hastaneden. Aynı hastanedeydik o zamanda."

"Anladım."

Ani bir frenle durdu önlerindeki araba. Karanlık eşliğinde nereye geldiklerini anlamadılar önce. Kapıları açıp indiler. Uçurum kenarında,denizin taşlara çarpan sesleriyle beraberlerdi şimdi. Mine kucağında sımsıkı tutuyordu bebeği. Rüzgar saçlarını savuruyordu.

"Yürü! Yürü dedim sana!"

"Lütfen. Bırak gidelim."

"YÜRRÜÜÜ DEDİM SANA!!"

Ağlayarak ona gösterilen yönden ilerlerken Hakan'ın bağırmasını duyuyorlardı.

"DURUN!"

"GELME DOKTOR!"

"MİNEYİ BIRAK!"

"EH KES BE!"

Silahı ateşledi havaya adam. Mine o andan faydalanıp koşmaya başladı. Ayaklarındaki ayakkabıları çıkartıp ormana doğru ilerledi. Ömer de fark ettirmeden Mine'nin peşinden gitmişti. Hakan adamla ilgilenirken onlarsa uzaklaşmıştı.

"KAÇIRDIM SENİN YÜZÜNDEN!"

Polis sirenleri duyuluyordu şimdi. Karşılıklı durdular bir süre. Başkomiser kelepçeleri takarken Hakan orman yönüne ilerledi.

"ÖMER!MİNE!"

"HOCAM BURADAYIM!"

Hakan sesin geldiği yöne koştu. Sadece Ömer'i görünce tuttuğu nefesini bıraktı. Çevreye baktı. Mineyi görememişti.

"Mine nerede?"

"Bulamadım. Arkasından geldim ama yok."

"Nereye gitmiş olabilir?"

"Bilmiyorum hocam. İsterseniz ayrılalım. Yine buraya geliriz."

"Tamam. Tamam olur."

Farklı yönlere koştular hızlıca. Hakan,Mine'nin adını bağırırken aynı zamanda çevreye bakıyordu. Çalılardan çıkan çıtırtılar yüzünden sürekli sesleri yükseliyordu. Bir ağlama duyunca duraksadı Hakan. Sesi dinleyip yönünü belirlemeye çalıştı. En son kararını verip ilerlediğinde ağacın dibindeki Mineyi gördü. Kucağındaki kıza sarılmış,gözleri kapalı öylece duruyordu.

"Buldum sizi..Gel bakalım güzel kız.."

Bebeği kucağına alıp öptü onu. Üşümüştü. Ceketini çıkarıp örttü küçük kızı. Ömer'e seslendi hemen.