Vaveyla | Hakan&Mine

BİZ BİR AİLEYİZ

Herkese selaaam. Dün arkadaşımın doğum günü olduğundan günümü ona ayırdım. Bugün içinizi kıpır kıpır edecek keşke hep görsek dediğiniz sahnelerle geldim. Ona göre yorumlarınızı da bekliyorum. 😎💙 Hadi beklemeden geçelim..
 .......
Kucağındaki minik kızla vakit geçirmek onun için dünyanın en güzel aktivitelerinden biriydi.Acilde beraber gezmişler,koridorları beraber arşınlamışlardı. Lale de o sırada halletmesi gereken işleri yapmak için herkesin toplu ısrarı üzerine hastaneden bir süreliğine gitmişti. Onun için kızını bırakmak zordu ama Mineye de güveni oldukça tamdı.

"Mine abla eline de bebek çok yakışıyor. Baksana nasıl sessizce etrafı izliyor."

Turgut gülerek konuşmaya katıldı. Bu anı asla kaçıramazdı.

"Valla Leylacım bu kız şu an sakinse iki dakikaya çığlık çığlığa bağırıp hastaneyi birbirine katabilir. O potansiyeli yaratan bir adı var.Mine.."

"Bak bak! Ne diyor bunlar benim prensesim? Hm? Ne söylüyorlar?"

Hakan yanlarına gelip Mine'nin tarafında durdu. Kızın yeşil gözleriyle karşılaşınca gülümsedi. Onun böyle olduğu anların nadirliğinden herkes onların yanındaydı. Leyla ve Ömer fısıldaşıyorlardı aralarında. Hakan elini uzatınca minicik parmaklar serçe parmağına tutununca Mineyle göz göze geldi. Bambaşka bir anının derin anlarında kaybetmişlerdi kendilerini. Turgut bunu anlayınca dolan gözlerini silip başını eğdi. Çünkü bunun onlar için kıymetini biliyordu. O an o da yanlarındaydı. Mine'nin çığlıklarını,Hakan'ın titreyerek onu tutmasını unutamıyordu.

"Hakan bu ne.."

Bacaklarının arasından süzülen kana baktı. Karnına giren keskin ağrıyla kasıldı bedeni.

"Mine! Yardım edin! Sedye!"

Mineyi kucağına alıp gelen sedyeye yatırdı. Onun gözyaşlarıyla ıslanan yüzüne bakıp elini tuttu. Öptü ellerini.

"Korkma. Korkma tamam mı? Ben buradayım."

Doktor gelip kontrollerini yaptıktan sonra ona bakan endişeli gözlere döndü.

"Bir bebek kaybettiniz Mine hanım.."

Mine önce Hakan'a ardından odaya yeni gelen Turgut'a baktı. Anlamazcasına salladı başını.

"H-hayır! Ben hamile değildim ki ! Olamaz olamaz hayır!"

"Anlamamış olmanız çok normal bu da olabilir bir durum. Maalesef. Üzgünüm."

"Hakan yalan desene! Olamaz ki!HAYIR YA HAYIR HAYIR TURGUT NOLUR YALAN DE!"

"Mine dur!Mine yalvarırım sakin ol."

Mine tüm gücüyle haykırdı içinden geldiğince. Yaşadığı acı tüm iliklerine işlemişti. Hakan kolları arasında titreyen kadını tutarken Turgut hemşireleri çağırıyordu.

"CANIM YANIYO!"

"Ah Mine.."

"Minik Mine,Hakan hocasını sevdi."

Turgut onların hatıralarını şimdilik unutturmak için araya girmişti.

"Mine elimi çekemiyorum."

"Bırak tutsun. Çekersen ağlar. Biraz öyle kalın."

Birbirlerine bakıp gülümsediler. Mine yavaşça hareketlenince Hakan da onunla ilerledi. Şimdi üç kişi olarak o koridorları arşınlıyorlardı.