Vaveyla | Hakan&Mine

ÇİZGİ

Herkese merhaballaarr 💗 Önceki bölüm çok güzel yorumlar vardı çokta sevindirdiniz beni. Yorumlarınızı eksik etmezseniz sevinirim. Birkaç bölümdür olmayan karakterlerimiz bu bölüm gelecekler. Sinirlerinizi yatıştırın. Geçiyoruuuuzzz. 🦋
.........
Ne kadar süre geçmişti saate bakmamıştı bile Mine. Karşısındaki manzara hayallerini süsleyen anlardan ibaretti. Hakan'ın yüzündeki huzura baktı. Sanki son zamanlardaki bütün sıkıntıları üstünden alınmıştı. Küçük adaşı da aynı şekilde huzur doluydu. Başında durup ellerini omzuna koyan Turgutla sessizce oturdular. Mineyi ylnız bırakmak istememişti.

"2 saattir böyle oturuyoruz."

"O kadar oldu mu?"

"Zaman bu Minecim. Tutamazsın ki.Öylece geçip gider.."

"Haklısın."

Hakan kıpırdanınca sustular. Tek gözünü açıp kucağına baktı. Mineyi görünce gülümsedi. Daha diğerlerini fark etmemişti. İki kere esnedikten sonra iki gözünü de açıp başını çevirdi. Mine ve Turgut'u görünce bebişi tutarak doğruldu. Hala uyuyan kıza şaşırdı Mine. O uyuttuğunda bu kadar uzun uyumamıştı.

"Bir de beni sevmiyor diyorsun. 2 saattir mışıl mışıl uyuyorsunuz?"

"2 saat mi? Neden kaldırmadın beni?"

"Dinlen istedim. Dün gec- Eee yani yorgunsun diye."

Turgut hemen Mineye döndü. Meraklı bakışları üzerinde toplanmıştı.

"Tamm itiraf ediyorum dün Hakan benimle kaldı."

"Güne güzel bir haberle başlayın diyor uzmanlar. Bu haber bana 2 gün  yeter."

"Hangi uzman o Turgut?"

"Sen tanımazsın Hakan."

"Uyandırırsak huysuzlaşıcak. Sen bana ver Mineyi. Acile bir bak. Yalçın'ın annesinin apandistinde sıkıntı vardı. Leylaya yardım gerekebilir. Sana ihtiyacı var."

Kucağındaki kızı izledi Hakan. Uykudan pembeleşen yanaklarına bakıp gülümseyerek öptü o tombik yanakları. Dikkatlice Mineye uzatıp önlüğünü düzeltti.

"Hadi kolay gelsin sana."

"Sana da."

"Minecim bende gideyim. Evraklar var halledilecek."

"Tamam kolay gelsin sen işine bak."

Herkes gittikten sonra sırtını koltuğa yaslayıp gözlerini kapadı. Yangından sonra daha çabuk yoruluyordu. Geçeceğini de biliyordu fakat sinirleniyordu kendine. Sürekli öksürmekten gına gelmişti ama dayanacaktı. Az kalmıştı.
Bebiş kıpırdanınca izledi onu hareketlerini. O kadar güzel uyanmaya çalışıyordu ki her an izleyebilirdi bunu. Bir çift göz onun gözlerini bulunca kocaman güldü.

"Günaydın güzel kızım.. Günaydın.."

Küçük bir gülücük..

"Sen beni anlıyor musun? Hm? Seni ısırıcam ama ben! Ay allahım göbüşe bak göbüşe!"

Kapısı tıklanınca başını kaldırdı.

"Mine ablacım?"

"Bak kim geldiii.Leyla ablası gel gel."

Leyla içeri girip kapıyı kapadı. Hemen bir sandalye çekip koltuğun yanına oturdu. Örtünün üstünde yatan bebeğin kollarına öpücükler kondurdu.

"Ya iyi ki geldi bu kız buraya. Herkesin hayatına güneş gibi doğdu."

"Değil mi? Bebeklerin böyle bir özelliği var işte. Tek bir hareketleriyle her şeyi güzelleştirebiliyorlar."