Vaveyla | Hakan&Mine

BİZ

Yeni bölüme hoooş geell diii niiizz!!! 🦋
Önceki bölümde biraz dengeler şaştı. Evet biliyorum. O ilk sahne aslında rüya değil gerçek olacaktı bir tık farklı şekilde. Fakat rüyası bile zorken gerçeğini hiiç kaldıramayız diye düşünüp radikal bir değişiklik yaptım. Yorumlarınızı paylaşmayı unutmayıınn. Öptüüm. Hadi geçelim!! 🌼💛🐤
..........
Beraber adım attıkları evin içini gezerken Mine heyecandan delicesine atan kalbinin sesini duyabiliyordu neredeyse. Hakan'ın elini sımsıkı tutmuştu. 3 odasını ve Amerikan mutfaklı salonunu gezerken yıllar önce bu eve neden hayran kaldığını bir kere daha anladı. Onun hayallerinin bir kısmını bu ev çizmişti her ne kadar zamanında burada oturamasa da.Çıkmak için kapıya geldiklerinde bir kez daha baktı evin içine.

"Bizim evimiz."

Hakan ona dönüp alınlarını birbirine dayadı. Dudaklarını birleştirirken anın huzuruna bıraktı kendini. Ayrıldıklarında gözü kapalı gülümsedi Mine. İlk defa bir şeylerin yolunda gideceğine inanıyordu. Buna inanmak istiyordu..

"Hastaneye geçelim mi?"

"Ondan önce gitmemiz gereken bir yer daha var."

"Neresi?"

"Sürpriz."

Arabaya binip Nikah dairesinin önüne geldiklerinde Mine Hakan'a döndü. Bu kadar hızlı buraya geleceklerini tahmin etmemişti. En azından belki bir kaç gün ya da 1 hafta sonra demişti kendine.

"Gün mü alacağız?"

"Evet. Hadi gel."

Binaya yürürken yeniden el ele tutuştular. Bir anda değişen hayatları Mineye kendini garip hissettiriyordu. Birkaç ay önce her dakika kavga edebildiği bu adamla şimdi el ele tutuşup nikah günü almaya gidiyordu. Acılar onların ortak noktası olmuştu bu süreçte. Her bir kötülük onları daha da yakınlaştırmıştı birbirine ve bugün bu konuma getirmişti. Bundan sonrası için birbirilerini incitmeye değil alacakları her bir darbede birbirlerine sarılmaya,yaralarını sarmaya söz vereceklerdi.

"Hakan bey değil mi?"

"Evet."

"Sizi şöyle içeri alalım işlemler için."

"Kan tahlilleri falan gerekmiyormuydu?"

"Bayıldığın zamanlardan yararlandık diyelim."

"Şaka yapıyorsun?"

"Gayet ciddiyim."

Gülerek içeri girdiler. Onlara sunulan günleri tek tek düşündüler. 2 hafta sonra cuma gününe boş bir alan vardı. Fazla erken diye düşündü Mine fakat Hakan oldukça kararlı duruyordu.

"Hazırlıklar-"

"Yetiştiririz Mine. Ne diyorsun?"

Derin bir nefes aldı. Gülümsedi ardından. Sesi titreyerek cevap verdi. Heyecanı sesini bile ele geçirmişti. Kendini sürekli yıllar öncesinde buluyordu.

"Tamam. 2 hafta sonra cuma."

Tarihi alıp dışarı çıktıklarında kendilerini bambaşka boyuta girmiş gibi hissediyorlardı. Hakan yol üzerinde bir yere daha uğradı. Kapıdaki tabelaya baktı Mine. Davetiye...

"Sen bunları önceden ayarladın mı?"

"Turgut olmasa yapamazdım."

"Demek o yüzden ben çıkmadan bana öyle garip garip gülüyordu. Sorarım bunun hesabını!"

Hızlıca içeriye girdiler. Adının Cemal olduğunu öğrendiği adam bir zarf uzattı onlara. Mine içini açtığında karşısına çıkan davetiyelere baktı. Bugün aldıkları günün tarihi yazıyordu üstünde. Yaşadığı şokla yeniden Hakan'ı buldu gözleri. Yaklaşık bir saattir yaşadığı her bir an hayal gibi geliyordu.