Vaveyla | Hakan&Mine

KIRMIZI

Hayatın herkesin önüne güzel fırsatlar sunacağı, alınan kararların mutluluk vereceği günlere.. ❤️
Yeni bölüme hhoooşşş geelll diii niiizz 🦋
Yorum yapmayı unutmayııın. Bölüm için düşüncelerinizi merak ediyorum💙
........
Beyaz...Umudun,huzurun rengidir derlerdi. O da huzurunu bekliyordu şimdi. Kapının önünde,hafif endişeli biraz da heyecanlıydı. Uzun süre sonra aynı heyecanı yeniden hissetmek garip bir duyguydu. Yıllar önce beklediği o kapının önündeydi tekrardan.Turgut'un ona güven veren bakışları altında kendini daha iyi hissediyordu Hakan. İçeriye seslendi bir kere. Bir karşılık alamamıştı. Bir kez daha tıkladı kapıyı.

"Baksak mı?"

"Gir istersen Hakan."

"O şimdi heyecan yapmıştır.Bilirsin heyecanlı olunca dili tutulur."

"Bilmez miyim hiç?"

Hakan derin nefes alıp gülümseyerek açtı kapıyı. İçeride gezdirdi bakışlarını. Mine koltukta uzanıyordu. Şaşırdı. Gelinlikle yapacağı bir hareket değildi bu aslında. Yanına gidip döndürdü onu. Beyaz gelinliğine bulaşan kan koltukta minik bir oluk oluşturmuştu. Hakan bir iki adım geriye gitti.

"N-noldu burada! NOLDU MİNE! MİNE GÖZLERİNİ AÇ!"

"Aman Allahım.."

Turgut ellerini saçlarının arasından geçirdi. Hakan haykırışları arasında sesleniyordu sevdiği kadına. Gözyaşlarından net göremiyordu onun o güzel yüzünü. Su dalgası yaptırdığı saçlarına dokunup sevdi,okşadı..

"Mine noldu sana..Biz neden mutlu olamıyoruz ya!Mine yalvarırım kalk..Kalk Mine..Bizi bekliyorlar içeride. Seni seviyorum..Benim güneşim,ışığım..Hadi kalk.Komik değil Mine. Bak gülmüyoruz. Şakayı bitir. Bitir! Uyan! UYAN!"

Alnını öptü..

"Neden uyanmıyorsun Mine.."

Leyla ağlayarak,titreyen ellerini boynuna getirip nabzını kontrol etti Mine'nin. Anladığı sonuçla sinirleri boşaldı,Ömer hızlıca tuttu Leylayı. Bir kayıp verilmişti bugün Uluçınarda. O yıldız artık parlamıyordu. Hakan kucakladı onu. Bembeyaz gelinlikle kanlar içinde Hakan'ın kollarındaydı şimdi. Kimseye bakmadan çıktı Hakan. O uzun koridorda yürüdü. Kapının önüne geldiği an çöktü dizlerinin üstüne. Gözyaşları akarken gözlerinden,Mine'nin dudaklarına küçük öpücükler kondurdu. Başını göğe kaldırıp içinden geldiği gibi bağırdı. Hayataydı isyanı. Kaybettiği günlere,yitirdiği sevdiğine,bırakılamayacak anılaraydı..Sevdiğinin yüzünü okşuyordu yavaşça.İncitmek istemiyordu onu hiç.Gözlerine baktı.Yeşilleri yoktu..Dudaklarına baktı ardından..Neredeydi tebessümü? Başını göğsüne yasladı.Atmayan kalbinin yaşama veda etmeden önceki o melodisini duymak istiyordu ama koca bir hiçti ona sunulan.Hapsolmuş bir sessizlikti.İçini çekti uzun uzun.Elini tutup öptü defalarca.Soğuktu biraz.O hayata bağlı olan sıcaklık yoktu eskisi gibi.Nefesini verdi avuçlarına Hakan. Belki işe yarardı.Belki üşümezdi Mine.Ceketini çıkardı hemen.Üzerine örtüp sımsıkı sarıldı ona.Arkaya düşen başını göğsüne yatırdı.

"Hadi..Hadi kalk.Bak üşümüyorsun artık.Sımsıkı sardım seni bak.Bırakmayacağım Mine söz.Söz."

Turgut onu tutmak istedi ama başarısız olmuştu.Kimse dokunmaya cesaret edemiyordu.Güldü Hakan kendi kendine.Başını sallayarak söylendi.

"Hiç bu kadar şakacı olabildiğini düşünmemiştim.."

Delirmiş gibiydi..Ağladığı her anın arasına bir kahkaha sıkıştırarak verdiği tepkilerle korkutuyordu çevredekileri.Yeniden gözyaşına döndüğünde Mine'nin boyun boşluğuna koydu başını.Sesle içine çekti nefesini.O huzurlu kokuyu duyabiliyordu.Biraz papatyaydı sanki ya da hafif şeker miydi yoksa? Ne olursan olsun huzur vardı burada.Her yanından geçtiğinde estirdiği rüzgarla esen o koku gitmek üzereydi..Yazın güzel esintisi,kışın ürkütücü soğuğuna dönüyordu şimdi.