Vaveyla | Hakan&Mine

~FİNAL~

Artık bir devri kapatıyoruz. Bu zamana kadar bana verdiğiniz destek,hikayemi el üstünde tutup bölümlere yaptığınız yorumlar o kadar kıymetliydi ki gerçekten her biri için çok ama çok teşekkür ederim.💗
Sizleri bekletmeden bir kurguya daha başlayacağımın müjdesini vermeden bölüme başlayamazdım. Bugün akşam üzeri bir fragman yayımlayacağım yeni kurgudan takipte kalınız. Unutmayın her son bir başlangıç olabilir.
Hazırsak şimdi bu hikayeye bir nokta koyacağız. Başka bir hikayeye ise satır başından başlayacağız.Yorumlarınızı bu hikaye için son kez istiyorum...Hadi efendim,son kez geçeeliiim..
...........

Hayat,herkes için farklı anlamlara hitap eder,herkese istediği ve aklında kurduğu şekilde seslenirdi. Onlar adına hayatın anlamı aylar önce sadece kendileriyken geçen zamanla beraber birbirleri olmuştu. Bir sürü şey yaşanmıştı bu süreçte. Kavgalar en ön planda olanıydı elbette. Kırılıp dökülmeler,gülüp eğlenmelerle geçen o vakite ev sahipliği yapmıştı Uluçınar.Her bir köşesinde binbir anı,gözyaşı vardı.
İlk adım attıklarında bir hastaneden ibaret olan o bina zamanın ve hayatın getirdikleriyle herkesin evi olmuştu. Birbirini tanımayan o yabancılar ailenin bir parçasıydı artık.
Ama veda vaktiydi Uluçınar'a. Bugün Mine ve Hakan kısa bir tatile çıkmak için bavullarını hazırlıyorlardı.Kızları doğmadan önce herkesin onayıyla beraber 2 haftalık bir ara vereceklerdi.Bu süre zarfında kafalarını dinleyerek önlerindeki sürece hazırlanacaklardı.Bebeğin doğmasına da yaklaşık 2.5 hafta kaldığından heyecanlarını da atlatmak için böyle bir hamlede bulunmuşlardı.

"Her şey hazır mı?"

"Benim bavulum hazır."

"Şu çantayı da aldık mı tamamdır."

"Mine iyisin değil mi? Ağrın var mı?

"Ara ara oluyor ama biliyorsun son zamanlarda çok normal."

"Mine ben çok heyecanlıyım.."

Mine gözlerinde bile heyecanı tattığı eşine bakarak gülümsedi.Üzerinde bir hüzün vardı telaşada ev sahipliği yapan.Bu 9 ayı bitirmeden ve yeni bir hayat tarzına geçişten kaynaklanıyordu bir nebze.Evden çıkmadan önce kızının odasına girip yatağın içindeki yastıkları düzeltti.Hakan da kapı eşiğinden onu izliyordu.

"Kızımızın buraya gelmesine çok az kaldı."

"Bu yatakta uyuduğunu görmek için sabırsızlanıyorum Hakan."

"Bende.Herkes bizi yolculamak için bekliyor.Yavaş yavaş çıksak iyi olur."

"Hadi o zaman.Ne demeliyiz? Tatil başlasın mı?"

"Başlasın.."

Hakan bavulları alıp arabanın bagajına koyduktan sonra Mine'nin oturmasına ve kemeri takmasına yardımcı oldu.Şoför koltuğuna geçtiğinde hastaneye giderken dinlemek adına radyoyu açtı.Hareketli şarkılar eşliğinde her birine eşlik ederek kahkahalarla hastanenin önüne geldiler.Onlar adına hazırlanan masaya geçtiklerinde uzaktan hastaneden çıkan Nur ve Yalçın'ı gördü Mine.Dikkatini ona aile olan insanlara verdi.Heyecanla ettikleri muuhabbeti dinleyerek katılıyordu onlara.Her birine bambaşka sevgi besliyordu.Turgut,zor zamanlarında ellerini asla bırakmayan bir kardeşti onun için.Arkadaşlık sınırı seneler önce bebeğini kaybettiğinde geçilmişti ikisi adına.Leyla,ablalık yapmayı çok sevdiği ve daima desteğini esirgemediği küçük kız kardeşi Ömer ve Onur da aynı şekilde bir erkek kardeş gibiydi.

Onları iki hafta göremeyecek olmak bile içinde bir  burukluğa sebep oluyordu ama geri döneceklerini de biliyordu.Sadece iki hafta diyerek telkin ediyordu kendisini.Ona uzatılan çikolatalı ekmeğe bakarak aldı.

"Teşekkürler Onurcum."

"Son günler resmen.Aylardır bu anı bekliyoruz."

"Leylaa hatırlatma.Zaten inanılmaz heyecanlıyım."