La Douleur Exquise: Imee Marcos

Chapter 104

Rodrigo's POV

Nakita ko si Imee na tahimik na lumabas ng kwarto, at tila'y humihikbi. Kaya't labag loob ko siyang sinundan - tumungo lang naman siya sa Reception Hall ng Malacañang at kinausap ang portrait ng kaniyang ama, ang nag-iisang, Former Pres. Ferdinand Edralin Marcos Sr.

"Dad.. Si Eloise, may c-cancer raw, ang malala pa'y di na raw gumagaling.. Bakit ganun, bakit siya pa? Baka nagkamali lang sa scans no, wala naman tayong history sa cancer, tsaka, si Eloise 'yon eh - sa lahat siya pa talaga?" aniya, it pains me seeing her cry, crying so hardly as she talked to a void of a picture, embodying her father.

"Alam mo if di lang para sa mga anak ko matagal ko nang pinugutan ng ulo sarili ko, yan! Yang sandatang yan! Sign na ba yan dad! Daddy!?" she furiously raised her voice as she stomped her feet against the cold, wooden floors of the Malacañang.

"Ba't ganto, ang unfair! Di na nga ako sinasagot ng mundo, ikaw ba din naman! Help me out dad, help your little girl out.." dagdag pa neto.

"Daddy if you feel lonely, wag naman si Eloise gawin mong kakampi. Or, or, tell God and all the higher beings to take me, take me instead! She's too young, she wants to help people, syempre, apo mo siya. But me, daddy, I'm already contented with my life, I've already met my happiness in public service, in my children, in family, and, in the little time of whatever God gave for me and Rod to cherish.. I'm ready to give my all. Daddy, bumaba ka muna please?! I need you here.." paiyak niyang sabi bago humandusay at umiyak sa sahig ng bulwagan. Kaya, tinakbo ko siya, niyakap ng mahigpit, at kinarga ko siya papuntang master's bedroom. Masyadong nakalantad lang, baka kung ano ano pang lalabas sa news at media.

Third Person's POV

"Anong nangyayari sa'yo?" mahinang tanong ni Rodrigo kay Imee habang dahan dahan siyang inilapag sa kama.

"Rod..What if kunin nila sa'tin si Eloise, my Ellie - hindi ko kakayanin.." paiyak na sabi ni Imee habang humahawak sa kamay ni Rodrigo.

"Gagawin ko lahat, kukunin natin lahat ng mga espesyalistang doktor, gumaling lang siya.." aniya naman, habang hinahaplos niya ang likod at pinapatahan si Imee.

"Masama ba akong ina?" tanong ni Imee, kadahilanan ng pagka-utal ni Rodrigo, "B-bat mo naman nasabi yan, mahal?" sabi niya habang pinagmasdan si Imee.

"Alam mo ba kung ano yung nalaman ko today?" tanong ni Imee habang dahan dahang umupo.

"She knew, she knew that she was sick, last year pa lang.. November.. At alam mo ba sino yung una at nag-iisa niyang tinawagan? Si L-lorenzo." sabi niya.

"B-bat d-di ako? Ako yung mama niya eh, pero di ba siya komportable sa'kin? Well, ako din naman yung babaeng pinagalitan at sinigawan siya, so, I should've accepted that already.. Pero, ang sakit lang.. I o-only ever tried my b-best.." dagdag pa niya habang umiiyak.

"I know you did your best.. and makikita namang alam iyan ng mga anak mo.. You do your best in everything, everyone knows that thus, none of us ever regretted your existence, kasi you're one of the greatest blessings and angel, we couldn't dare to return to the Lord.." sagot naman ni Rodrigo.

"Binobola mo lang ako eh, wala talaga! I'm so sorry, I'm so so sorry, Rodrigo.." dagdag pang hikbi ni Imee.

"Hindi nga.." sabi ni Rodrigo habang inaayos ang buhok ni Imee.

"Hindi ka masamang ina.. Araw araw ko nga yang ipinapasalamat sa Diyos.. Salamat, O' Diyos, at binigyan mo ang nag-iisa kong anak ng pinakamabait, pinakamapagmahal at pinakamapagmalasakit na mommy." sabi ni Rodrigo at ngumiti, dahilan ngpag-iyak na naman ni Imee.

Tumayo si Rodrigo, hinawakan ang kamay ni Imee, at tumungo silang dalawa sa kwarto kung saan mahimbing na natutulog si Eloise.

"Tingnan mo.. oo, merong mga problema, pero walang pagkukulang diyan, Josefa.." sabi ni Rodrigo habang pinagmamasdan nilang dalawa si Eloise.

"Thank you, for everything.." sabi naman ni Imee at ipinahinga ang kaniyang ulo sa balikat ni Rodrigo.

"Thank you aswell, for everything.. Thank you for raising our daughter as beautifully and godly, even at times wherein I couldn't be seen." bulong ni Rodrigo at niyakap niya sa likod ang kaniyang asawa.

"Mag-aalas syete na, kain tayo?" hiling ni Rodrigo, Imee just nodded, thinking they'll be simply eating in the Malacañang dining room. Rodrigo on the other hand, had other plans..

"Hey! Kusina's this way!" sabi ni Imee habang huminto kakasunod kay Rodrigo.

"Di tayo sa kusina!" aniya naman ni Rodrigo, resulting a frown from Imee. Shhe continued following him hanggang umabot sila sa garage.

"Ba't tayo lumalabas? Hoy, Rodrigo! Ba't lumalabas?" tanong ni Imee habang binato niya ng maliit na bato ang binti ni Rodrigo.

"Aray!" pasigaw na sabi ni Rodrigo.

"Saan ba kasi tayo?" tanong neto.

"Surprise nga eh!" aniya at inakayan si Imee papunta sa isa sa mga sasakyan.

"May tinatagong sama ng loob ka ba, mamatay na ba'ko neto?" pilosopong tanong ni Imee habang inalalayan siya ni Rodrigo papasakay ng sasakyan.

"Di naman.." sarkastikong sagot naman ni Rodrigo.

Si Rodrigo na nagdrive, walang drive, walang PSG, walang maids, walang kung sino pa man, silang dalawa lang.
Mahigit dalawang oras ay umabot na sila sa kanilang destinasyon. Maganda ang lugar, "The warm hues of the light is very calming to the eyes, it is very well lit, and oh, Taal, Taal Volcano in your doorstep? I love it!", sabi ni Imee.

Mr. President, just took his first lady to a romantic road trip to Tagaytay.

Nahimasmasan na at nalagpasan na ni Imee ang kaniyang kilig sa kagandahan ng lugar, at nakapagtanong nalang ng, "Bat walang tao?"

"This place is all yours, ours." sagot naman ni Rodrigo, Imee's eyes glistened at tila'y di makapaniwala.

"Imee, welcome to Chateau de Azalea.. after.." sabi niya.

"After my favorite flowers.." sagot ni Imee.

"Tara, kain tayo.." aniya at dinala si Imee sa likod ng bahay kung saan may infinity pool, at tinatanaw ang ganda ng Bulkang Taal.

"Ipagluto kita.. Diyan ka lang ba o sasama ka sa loob?" tanong ni Rodrigo.

Imee's POV

"Dito lang ako.. Aayusin ko lang din yung mesa.." sabi ko at ngumiti, ang ganda ng view.. biglang nawala lahat ng problema sa mundo.

Matapos ang ilang minuto ay inilabas na ni Rodrigo ang kaniyang specialty na kaldereta at kanin.

"Ang bilis ah.." I said and smiled.

"Pinakuluan ko na kasi yung karne kanina sa Malacañang.." sabi niya habang nilapag ang pagkain sa hapagkainan.

Umupo ako at sinisilayan lang siya.. "Rod, bat moko dinala dito?" tanong ko.

"Wala lang, naawa na ako sayo eh.. Stressed ka na masyado, kaya dinala kita dito, isa sa mga lugar na nakakawala ng sakit sa ulo. Sorry ah, di pa masyadong tapos, dapat regalo ko to kay Eloise sa kaarawan niya.." he said and smiled, kaya't naiyak na naman ako. He really is the best father Eloise could ever ask for.

"Actually, dinala kita dito kasi alam kong kapag pinagamot na natin si Eloise sa mga espesiyalista abroad, times and moments like this would be.. decreased. Lalo na't malayo, at di ko naman maiiwan lang ng ganun ganon ang Pilipinas. Josefa, kung saan mo man mapagdesisyonan na ipagamot si Eloise, suportado ako." aniya at nilapag ang ulo niya sa balikat ko.

"Kaso meron lang mga panahon na di ako palaging nandun, dahil di ko naman maiiwan ang bansa nang ganon ganon lang." dagdag pa niya.

"It's okay.." I said and smiled.

"Thank you, Josefa, for being my world, and at a certain point of my life, bringing me another world to cherish.." sabi niya at nanahimik na.

---

As a person who is now officially in her grad-WAITING phase, finally free of acad stress and pressure. Hehe I'm back! Thank you for waiting, my laloves! <33