TESLİMİYET

Bölüm 15 ❝ YANGIN ❞

YANGIN
━━━━━━━━━━━━━━━

⚓

Kovadaki bir karış suyun içinde çırpınan balıklardan bir farkım yoktu. Onlar ölüme ne kadar yakınlaştıklarının farkında olmasalar da, ben o kovaya girdikten sonra çıkışımın artık mümkün olmadığını kavrayabiliyordum. Bunca yıl herkese, her şeye göğüs germişken ondan kaçamamak ona böyle tutsak olmak zor geliyordu. Sıradan, düz bir hayatın içinden bir gecede koparılıp kendimi Yaman'ın karanlık yaşantısının içinde bulmuştum.

Benden istediği sadece bedenim değildi. Özgürlüğümü, hayallerimi, geleceğe dair tüm umutlarımı ona teslim etmemi bekliyordu. Biliyordum, sadece bana dokunamadığı için böyle hırs yapıyordu. Yoksa beni sevmiyordu, hissettiği duygunun şehvet olduğunu anlamamam için kör olmam lazımdı.

İçimi yiyip bitiren düşüncelerle aklımı oynatmadan kendime eziyet etmeyi kesip, valizimin içinden çıkardığım rastgele kıyafetleri üzerime geçirdikten sonra yorganın altına girdim. Daha dakikalar önce aşağıda, onun yanındaydım ve beni öpmesinin hemen ardından yukarı çıkıp kendimi odaya atmıştım. Beni öpmüştü! Nasıl izin verdiğimi bile bilmiyordum. Beni büyüsü altına almış, adeta hipnoz etmişti.

O anı düşündükçe içim bir garip olmaya başladı. Uyumam lazımdı. İçimdeki bitmek bilmeyen gürültüyü ancak böyle bir durgunluk yatıştırabilirdi. Fakat bırak uyumayı kirpiklerimi kapattığım an tüm olanlar film şeridi gibi gözümün önünden geçmeye başlıyor bilinmez bir boşluğa sürüklendiğimi hissediyordum.

Zaten yaşadığım sıra dışı dakikaları unutmam için uyku yeterli değildi. Uyandığım an her şey yeniden başlayacak, onun gözünün önünde olduğum her an delici bakışlarına maruz kalacaktım. Yaman'la yalnız kalmaya devam ettiğim her saniye hislerim sürekli boyut değiştirecekti.

Dakikalar birbirini kovalarken kapı çalınmadan açıldığında yumduğum kirpiklerimi iyice birbirine kenetledim. Tok ayak sesleri yatağın yanına kadar gelince durdu. Gözlerim kapalı olabilirdi ancak kalbim öyle bir gümbürdemeye başladı ki dışarıdan duyulmasından korktum.

Yanağımın üzerine uzanan soğuk parmaklarla irkilirken, tenimde gezinmeye başladığında derin bir nefes aldığını işittim.

"Hiç rol yapamıyorsun." dedi hiçbir şey olmamış gibi rahat bir tavırla.

Dişlerimi birbirine kenetlerken gözlerimi ağır bir şekilde açıp onun alaycı gözleriyle karşılaştım. "Uyumaya çalışıyorum."

Gözlerini kapayıp bıkkın bir nefes aldığında yanağımdaki elini çekip kolundaki saate baktı. "Açlıktan öleceksin kalk hadi pizza söyledim. Karnını doyur. Bu saatte uyunur mu?"

Pizzayı duyar duymaz açlığım tekrar baş gösterdi. Bu eve geldiğimden bu yana doğru düzgün yemek bile yiyemiyordum. Muhakkak iştahımı kaçıran bir olay oluyordu ve aç kalıyordum.

Üzerimdeki yorganını kaldırıp ayaklandığımda ona bakmadan odadan çıktım. Daha fazla aç kalmamak için mutfağa geçtiğimde taburelerden birini çekip pizzayı kutusundan çıkardım. Yaman ise bilerek yapıyormuş gibi karşıma geçti. Aldırmadım.

Kutuyu açtığımda enfes kokunun burnuma dolmasıyla birlikte derin bir nefes aldım. Karşımdaki adam iştahımı kesse bile bütün pizzayı mideme indirecektim.