Yıldızlara Bakalım

3 (KATİL KİM?)

BÖLÜM 3:
'KATİL KİM?'

Çağan Şengül & Cem Adrian - Ben Sana Veda Edemem

'Nilperi'yi abin öldürmemiş olabilir.'

Bir cümle en fazla ne kadar yankılanırdı insanın zihninde? Tek bir cümle büyük bir umut olabilir miydi? Birinin bana, bize inanmasına ihtiyacım vardı ve şu an karşımdaki adam benim haklı olabileceğim bir ihtimalden bahsediyordu. Ben şu an karşımdaki adama umutla bakıyordum. Sıradan birinin bana inanması işime yaramayabilirdi ama bir komiserin, vakadan sorumlu komiserin, bana inanması şu an olabilecek en güzel şeydi.

'Ne olacak peki, abim çıkacak mı?' dedim hevesle. Gözlerim yine ve yine dolmuştu.

'Görüntüleri dosyaya ekleyeceğiz, mahkemede değerlendirilecek.' dedi alnını kaşıyarak.

'Yani çıkmama ihtimali de mi var?' derken yutkundum. Bu ihtimal ve dahasına tahammülüm yoktu.

'Yazgı,' dedi gözlerimin içine bakarak. Onun koyu kahverengi gözleri beni daha çok geriyordu. Çok farklı bir bakışı vardı, sanki herkese şüpheyle yaklaşıyordu. Belki mesleği gereğiydi belki de normal hayatında da böyle bir insandı. Ama insanın içine işleyen bakışlarından kaçmak istiyordum.

'Kötü ihtimallerden korkuyorum.' diye itiraf ettim ona. Derin bir nefes verdi.

'Biz burada bebek yüzlü katiller de gördük, katil yüzlü masumlar da. Hiç beklenmeyen kişiler beklenmeyen insanların canına kıydı. Eğer bu meslekte olsaydın ya da gördüklerimi bilseydin aklını oynatabilirdin. Ben yirmi sekiz yaşındayım ve bu mesleğe başladığımdan beri şaşırıyorum. İnsanlar öz evlatlarını bile öldürebiliyor, öz anne ve babalarını da. Dünya o kadar da güzel bir yer değil, masum hiç değil. Yani sen, çok güvendiğin ve sevdiğin abini korumaya çalışıyor olabilirsin ama bizim gözümüzde şüphesi olan herkes aynı süreçlerden geçer. Ve katil, önünde sonunda ortaya çıkar. Bana verilen vakaların hiçbiri şaibeyle sonuçlanmadı, bu konuda için rahat olsun. Abin ya da başkası, kimse bulacağım.'

Ona güveniyordum. Ben askere, polise çok güvenirdim zaten. Adalet vardı, yerini bulacaktı. Benim masum arkadaşım ne uğruna öldürüldüyse, yirmi iki yaşındaki hayat dolu bir kız hayattan ne uğruna koparıldıysa ortaya çıkacaktı ve kimsenin yanına kalmayacaktı yaptığı.

'Tamam,' dedim başımı sallayarak, 'ben... size güveniyorum.'

Dudağının kenarı ilk defa hafifçe kıvrıldı. Sakalsız yüzünü ovalarken başını salladı. Sanki her daim onunla olan yargılayıcı bakışları yumuşadı, biraz daha anlayışlı oldu.

'Ben size telefon numaramı versem, herhangi bir gelişme olduğunda bana haber verebilir misiniz?'

'Vermemde sorun olmayan bilgileri iletirim.' dediğinde telefonunu çıkarıp bana uzattı. Şifresiz telefonunu açıp numaramı ismim soy ismimle kaydedip kendimi aradıktan sonra ona geri uzattım.

'Ben gideyim o zaman,' dedim ayağa kalkarken, 'kolay gelsin komiserim.'

Başını salladı, pek fazla konuşmayı sevmiyordu sanırım. Değişik karakterli bir insandı ama güven vericiydi.

Emniyetten ayrıldıktan sonra başımı semaya kaldırdım ve derin bir nefes alıp verdim. Umut vardı ve kaybolmayacak kadar tutunmamı sağlamıştı. Ben pek şikayet eden birisi değildim, elimde yapabileceğim ne varsa onları değerlendirirdim. Şimdi de öyle yapacaktım. Gülümsedim, iki gündür ilk defa gülümsedim.