Yıldızlara Bakalım

30 (GERİDE KALANLAR)

BÖLÜM 30:
'GERİDE KALANLAR'

Balmorhea - Remembrance

Bazı şeyler hiç beklemediğiniz zamanlarda gerçekleşiyordu gerçekten. Umuda küstüğüm bir anda çok büyük bir şans gülmüştü yüzümüze. Cezaevinin kapısının önünde, yerimde duramıyordum resmen. Birazdan abim çıkacaktı, birazdan abime kavuşacaktım.

'Yazgı'm,' dedi Gökmen halime gülerken, 'biraz sakin mi olsan güzelliğim?'

'Olamıyorum ki.' dedim, 'Of, kalbim çıkacak yerinden.'

Biraz sonra cezaevinin kapısı açıldığında durdum, elinde büyük çantasıyla abim dışarı çıktı. Sanki ışığa hassasiyeti varmış gibi gözlerini kısarak güneşli havaya baktı ve içine derin bir nefes çekti. Neler hissettiğini tahmin bile edemeyeceğimden gözlerim dolar gibi oldu.

'Abi!' dediğimde direkt bana baktı ve gözlerimiz parladı. Koşar adım ona gittim ve kucağına atlar gibi sarıldım. Abim daha önce söylediği gibi o kadar sıkı sarmıştı ki beni, canım acıyordu ama ilk defa bir acı mutlu ediyordu.

'Gülüm,' dedi saçlarımı koklarken, 'abisinin gülü, bir tanesi.'

Yüzümü kavradı, şöyle bir baktı. Bedenimi kontrol etti. Ben bugün çok iyiydim. Yanaklarımı kocaman öptükten sonra tekrar sarıldı. Onun da gözleri dolu doluydu.

'Çok mutluyum.' dedim geniş sırtını sıvazlarken. 'Bir daha hiç ayrılmayacağız.'

'Hiç bırakmayacak abin seni,' dedi küçüklüğümde olduğu gibi, 'yemin olsun, abin seni hiç yalnız bırakmayacak.'

Burnumu çekerek geri çekildim ve tıraşlı kafasını okşadım. Abim gülümsedi. Sonra ben gülümsedim. İkimiz de kahkaha attık. Duygularımızı nasıl ifade edeceğimizi şaşırmıştık.

'Kardeşim.' diyen ses araya girdiğinde abimin yakın arkadaşı Gökhan abi kolunu abimin omzuna attı ve birbirlerine sarıldılar. Abimin arabası ondaydı, abimi almaya da o gelmişti. Omzumun üzerinden Gökmen'e baktığımda bana göz kırptı.

'Önce eve gidelim,' dedim abime, 'sen duş al, sonra yemek yiyelim. Dinlenirsin biraz. Daha sonra istediğin yere gideriz.'

Abim başını salladığında çantasını yerden aldı ve önünden çekildiğimizde Gökmen'le karşı karşıya geldiler. Gökmen ona herhangi bir ifadeyle bakmıyordu, düzdü ama abim elbette onu gördüğü anda kaşlarını çatmıştı. Bana doğru döndüğünde içime nefes çektim. Gökmen'le gelmezdi elbette.

Abimin onaylamaz bakışları eşliğinde Gökmen'in yanına adımladığımda bana gülümseyerek baktı.

'Gökmen,' dedim utana sıkıla, 'ben de abimlerle gideyim. Olur mu?'

'Olur tabii bir tanem, öyle yap zaten. Ben Batur'un yanına uğrayacağım bir, akşam görüşürüz.'

Başımı aşağı yukarı salladım.

'Görüşürüz, dikkatli ol.'

Gökmen'i yolcu ettikten sonra tekrar abimin yanına döndüm. Bakışları elbette ki gergin ve huysuzdu ama şu an önemli değildi.

'Abi, hadi gidelim. Konuşacağımız çok şey var hem.'

Başını sallarken beni kolunun altına aldı ve beraber arabaya bindik. Ben Gökhan abiye evin yolunu tarif ettiğimde abim homurdandı.

'Neden kendi evimize gitmiyoruz?'

'Ben şu an orada yaşıyorum abi, her şeyim orada. Bugün kalalım, hazır bir düzenim var sonuçta.'