Yıldızlara Bakalım

38 (SON DARBE)

BÖLÜM 38:
'SON DARBE'

J. Cole - She Knows ft. Amber Coffman, Cults

Yaşamın sürprizlerle dolu olduğunu bilmekle bunu tecrübe etmek çok farklı şeylerdi. Her zaman sürprizlerle karşılaşacağımı bilirdim, şaşkınlık yaşamamak için bunu hep aklımda tutardım. Fakat az önce yaşadığım tecrübe gerçek bir sürprizdi ve ben şaşkınlık içindeydim. Aylardır bugün gerçekleşen şeyi bekliyordum. Hâlâ kendime gelememiş olmakla birlikte, Gökmen'e en az üç kez az önce olanların gerçekliğini sormuştum. Zihni gözlerimin önünde kelepçelenip götürülmüştü.

Sıradan bir gündü aslında benim için, birkaç gündür kötü olduğum için abim ve Gökmen'le sıradan bir gün geçirmek istemiştim. Abim ekmek almak için mahalle bakkalına giderken Gökmen de lavaboya girmişti. Zil çaldığında gelenin abim olduğuna emindim, kontrol etmemiştim bile. Ve sonrasında Zihni'yi karşımda gördüğüm ilk an her şeyin bittiğini de biliyordum. Eğer Gökmen içeride olmasaydı çok farklı ve haksız bir senaryo yaşanabilirdi fakat bu sefer şanslıydım. Hatta olabilecek en işe yarar şansı yakalamıştım.

Elimdeki su bardağından bir yudum daha alırken ellerimle birlikte dizlerim de titriyordu. Gökmen hemen başımdaydı ve beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Sakin olamayacak kadar karışık duygulara sahiptim.

'Yazgı'm, birazdan karakola geçeceğiz. İfade vermen lazım, ben de sorgusuna gireceğim.'

'Gökmen,' dedim başımı kaldırıp ona bakarak, 'serbest kalmaz, değil mi?'

Hafifçe gülümserken başını iki yana salladı ve eğilip saçlarımı öptü.

'Elimizde cinayet itirafı var. Zaten yakalama emri çıkarılmıştı, suç üstü yakaladık. Korkma, bu sefer kurtulamaz.'

'Hâlâ şaşkınım.' dedim yüzümü ovalayarak. O esnada dış kapıdan bir çarpma sesi geldi ve abimin bağırışı duyuldu.

'Yazgı!'

Koşarak oturma odasına girdiğinde gözleri kocaman olmuştu. Nefes nefese, alnından terler akarken bir şeyim var mı diye gözleri üzerimi taradı ve elindeki ekmek poşetini Gökmen'e uzatarak önümde diz çöktü.

'Gülüm, sen iyi misin?' derken korku doluydu. 'N'oldu? Polisleri görünce ben... ben çok korktum.'

'Sakin ol abim.' derken dolu gözlerimle kollarımı boynuna doladım. O kadar çok korkmuştu ki ona sarıldığımda gümbür gümbür olan kalp atışlarını hissetmiştim. 'Zihni yakalandı.'

'Ne!?' dedi hızla benden ayrılarak. 'Burada mıydı?'

Başımı salladığımda Gökmen'e bakıp ardından tekrar bana döndü.

'Eve mi geldi, n'oldu Yazgı?'

'Kapı çaldı,' dedim yutkunarak, boğazım kurumuştu yine, 'sen gelmişsindir diye bakmadan açtım. Bir anda onu buldum karşımda. Silah doğrulttu. Gökmen banyodaydı, her şeyi duydu. Zihni itiraf etti her şeyi. Sonra Gökmen çıkıp tutukladı onu.'

'Sana bir şey yapmaya mı gelmişti?' dedi kızaran gözleriyle, 'Buraya sana zarar vermeye gelmişti.'

Büyük elleriyle yüzümü avuçladığında bakışlarında yine o çaresiz hüznü ve korkuyu gördüm.

'Gökmen burada olmasaydı sana zarar verebilirdi.'

'Ama veremedi abi. Lütfen, kendine gel, tutuklandı o. Abi, cezasını çekecek, sonunda başardık. Bitti abi, katil yakalandı.'