Yıldızlara Bakalım

7 (KİMSESİZ)

BÖLÜM 7:
'KİMSESİZ'

Fatma Turgut - İlkbaharda Kıyamet

Kaç gündür sessiz, can sıkıcı sabahlara uyanıyordum. Huzursuz uykularımdan uyandığımda daha huzursuz bir dünyaya adım atıyordum. Uyurken en azından gerçeklikten biraz olsun uzaklaşabilirken uyandığımda yaşananalar tüm gerçekliğiyle suratıma vuruyordu. Ne kadar yalnız olduğumu hissettiğim her saniye kimsesizliğimi paylaştığım abimi özlüyordum, onu yanımda istiyordum. Her gözyaşı döktüğümde, ki bu artık çok sık oluyordu, Nilperi'yi özlüyordum, beni teselli etsin istiyordum.

Katili bulacaktık, adalet yerine gelecekti ama hiçbir şey Nilperi'yi geri getirmeyecekti. En çok buna yanıyordum. Her şey bittiğinde, bütün bu gizem sonlandığında bana kalan yine derin bir acı olacaktı. Belki daha tatmin olmuş olacaktım ama artık Nilperi yoktu, bunu canım acıya acıya kabul edecektim.

Eskiden sorardı bana, sence kaç yaşına kadar yaşayacağız derdi. Yüz yaşına kadar yaşamak istiyordu, abimle birlikte yaşlanacaklardı ve torunları onları ziyarete gelecekti. Sen de geleceksin ama sık sık, demişti, ben abinle uzun süre yalnız kalınca kavga ediyorum. Hayallerinde hep üç kişiydik, hep ben de dahildim aralarına. O hiç ihtimal vermezdi yirmi iki yaşında hayata gözlerini yumacağına. Birinin kirli ellerinin ona değeceğini hiç düşünmemişti. Hiç sanmamıştı bedeninin denize atılacağını. Söyleseler inanmazdı bundan abimin suçlanacağını.

Yatağımdan, ağlamak üzereyken kalkıp aceleyle banyoya girdim ve yüzüme defalarca su çarptım. Geceleri uyumakta çok zorluk çekiyordum. Bir yandan düşünceler uyutmuyordu, bir yandan da katilin ensemde olduğu gerçeğinin verdiği huzursuzluk. Beni öldürmekle tehdit ediyordu, sahiden yapabilir miydi? En yakın arkadaşımı benden almışken beni de aynı şekilde öldürmeyi mi planlıyordu?

'Şerefsiz!' diye bağırdım elimle lavabo fayanslarını sıkarak. 'Bulacağım ulan seni, bulup geberteceğim. Ne yaptıysan Nilperi'ye, hepsini bir bir ödeteceğim sana. Asla vazgeçmeyeceğim, asla.'

Derin bir nefes verdim ve içimde kaynayıp duran öfkemi dizginlemeye çalıştım. Öfkeyle kalkıp zararla oturmak istemiyordum. O katili bulmak için daha ince işlere ihtiyacımız vardı.

Odama geri dönüp üzerimi değiştirdikten sonra işe gitmek üzere evden ayrıldım. Her zamanki yolumda ilerlemeye başladım. Caddeye çıkıp otobüs durağına yürüyordum ve oradan da kafeye gidiyordum. Karşıdan karşıya geçmek için sağa sola bakındım. Bu bölgede ışık yoktu ama yaya kaldırımı vardı. Araba gelmediğini görünce adımımı yola attım ve hızlı adımlarla karşıya doğru yürüdüm. Araba sesi duyunca irkildim ve sol tarafıma baktığımda bir aracın hızla bana doğru geldiğini gördüm. Ben dikkatli ve hızlıydım fakat bilmiyordum, kimse kana susamış bir katili durduramazdı.

🌠

Gökmen her zamanki yoğun temposunda, işini layıkıyla yerine getirmek için çalışıp dururken telefonuna gelen çağrıyla daldığı dosyaların arasından sıyrıldı. Eski dostu, Doktor Ali'ydi arayan. Dudakları kıvrılırken telefonu yanıtladı.

'Buyur devrem?'

'Gökmen'im,' dedi sıkıntılı ses, 'sen hani bir davadan bahsettin ya bana. Kızın ismi Yazgı'ydı, değil mi?'

'Evet.' dedi kaşlarını çatan Gökmen.

'Kız az önce hastaneye getirildi kardeşim, durumu kötü.'

Gökmen'in gözleri büyüdü. Daha tanıştığı ilk gün, onu sorguya çekerken yaşlı bakışları içine işlemişti Gökmen'in. Ne isim verse bilemiyordu ama çok etkilemişti bu küçük suratlı kız onu. Hırçın, sanki dünyaya tek başına kafa tutabilirmiş gibi tavırları çok hoşuna gidiyordu Gökmen'in.