Yıldızlara Bakalım

4 (GİZEMLİ NOT)

BÖLÜM 4:
'GİZEMLİ NOT'

Hüsnü Arkan - Kırık Hava ( Rubato ile )

Odanın içinde dakikalardır notla bakışıyorduk. Gökmen komiser sinirli gibiydi, bakışları çok keskindi. Bense ne hissedeceğimi şaşırmıştım. Abim yapmamıştı, gittikçe kesinleşiyordu ama diğer yandan katil her kimse tanıdığımız birisi olabilirdi.

'Belki bir komşu,' dedi Gökmen komiser, kendi kendine konuşuyor gibiydi daha çok. 'Belki bir akraba ya da arkadaş. Ama tanıyan, bir şeylere şahit olan birisi. Senin bu işin peşine düştüğünü fark edip bu salak notu bırakacak kadar da acemi.'

'Ben korkmuyorum,' dedim kendimi kanıtlamak istercesine, 'hiçbir şey yapamaz o bana. Ne gerekiyorsa yaparım onu bulmak için, sizinle işbirliği yaparım.'

'Sakin ol küçük hanım,' dedi ellerini dizlerine koyarken, 'operasyona gitmiyoruz. Sen geride dur, işi mümkünse bize bırak.'

'Ama görüyorsunuz,' dedim telaşla, 'sonuçta notu bana bıraktı. Benim üzerimden ona ulaşabilirsiniz.'

'Kahraman olmak o kadar da iyi bir şey değil.' dediğinde kendimi sıktım.

'Ben kahraman olmak istemiyorum, abimi bir an önce oradan çıkarmak istiyorum.'

'Sana söyledim, eğer abin suçsuzsa elbet oradan çıkacak.'

'Suçsuz,' dedim üzgünce, 'suçsuz yere yatıyor.'

'Tek başına kalmaktan korkuyor musun?' dedi ayağa kalkmışken, 'bu nottan sonra yani?'

'Korkmam ben bir şeyden,' dedim başımı sallayarak, 'kimse bana bir şey yapamaz.'

Beni şöyle bir süzdüğünde yerimde kıpırdandım. O keskin bakışları üzerimdeyken rahat etmemin imkanı yoktu.

'Korkuyu hayatından tamamen çıkarma,' dedi bana doğru bir adım atarak. Ben de ayağa kalktım.

'Bu benim bileceğim bir iş.' dediğimde yine yarım bir şekilde gülümsedi.

'Bir polis olarak söylüyorum.'

Sessiz kaldım. Neden konuşmaları beni bu kadar düşündürüyordu ya da neden onda anlam veremediğim bir hava vardı bilmiyorum, bunu dert edinmek de istemiyorum çünkü şu an hiç ihtiyaç duyacağım bir şey değil bu.

'Şimdi gitmem gerekiyor, bu not bende kalacak. Eğer seninle herhangi bir iletişime geçilirse hemen beni aramanı istiyorum.'

'Öyle yapacağım.' dedim başımı sallayarak.

'İyi geceler,' dedi ve arkasını döndü. Kapıdan çıkışını ve kapıyı üzerine örtüşünü seyrettim. Ardından pencereye yürüdüm. O gittikten sonra bir süre sokağa baktım. Bir gölge bekledim, beni gözetleyen birini yakalamayı bekledim ama hiçbir şey olmadı. Sokak bomboştu.

Sabah mecburen işe gitmek için kalkmıştım. Cenazeden dolayı bana izin vermişti patron ama artık işe dönmek zorundaydım. Abimin yargılandığını bilmiyordu, bilse beni işten atabilirdi ve bu benim için hiç iyi olmazdı. Abim zamanında kazandığı parayla ve çektiği krediyle evi almasaydı bugün kendimi kapıda bulmuştum da çoktan. Ama işsiz kalamazdım, mecburen çalışacaktım.

Otobüsten indikten sonra derin bir nefes alıp aklımda dönüp duran kötü düşünceleri ve yarın abimin çıkacağı mahkemede kötü şeyler olabileceği ihtimallerini zihnimden silmeye çalıştım. Onun yanında olacaktım, abimle görüşecektim.