Yıldızlara Bakalım

nilperi.

Benim adım Nilperi. İsmimi babam vermiş. Söylediğine göre doğduğumda gerçek bir peri kızı gibi görünüyormuşum. Dünyadaki en güzel kız çocuğu olduğumu söylerdi, güzelliğim yaşlansam bile hiç kaybolmayacakmış. Fakat ben hiç yaşlanmayacağım, hep yirmi üç yaşında kalacağım.

Kötü bir aile ortamım yoktu, sıradandı. Babam bana aşırı düşkün olduğu için her zaman onu daha çok sevmiştim ama annemle de problem yaşamazdık. Fazla yakın değildik, uzun sohbetler etmezdik ya da dertleşmezdik ama bir sorunumuz da yoktu. Babam sık sık seferlere gittiği için evde hep ikimiz kalırdık ve genelde ikimiz de odalarımıza çekilirdik. Önceleri belki bu sebepten yalnız hissederdim, hep babamın yolunu gözlerdim. Sanki hayatımda eksik bir şeyler vardı, bir yanım eksikti. Hayatım sıradandı ve ben belki de bu sıradanlıktan sıkılmıştım. Bir gün o sıradanlık sonsuza kadar bozuldu. Sıkıldığım için mahallede gezintiye çıkmıştım, iki sokak ötedeki uzun süredir boş olan evin önünde bir kalabalık vardı. Meraklı birisi olduğum için bakmaya gittiğimde birilerinin oraya taşındığını fark ettim.

Ve onu gördüm.

Doğukan'ı.

İnsan hayatında kaç kez aşık olurdu bilmiyorum, ben bir kez olmuştum ve ebediyen de öyle kalacaktı. Onu ilk gördüğüm an, fazla dramatik buluğum ilk görüşte aşk efsanesini yaşamış, şaşkınlıktan ağzım açık kalakalmıştım. Nasıl olur da ilk kez gördüğüm bir adam vücuduma ter basmasına, kalbimin panik hale geçmesine sebep olur anlam verememiştim. Uzun boyluydu, iri bir yapısı vardı, saçları traşlıydı. Eşyaları kamyondan indiriyor, zahmet çekmeden içeriye taşıyordu. Yolun ortasında durmuş, resmen hayran hayran ona bakıyordum. Göz göze gelmemiştik, dolayısıyla ilgisini çekmemiştim fakat hemen yanında duran ve ona yardım eden genç kız bana bakmıştı. Şimdiye kadar gördüğüm kızlardan farklıydı. Bir kere üzerindeki kıyafetler erkek kıyafetiydi ve zayıf vücuduna oldukça büyük geliyordu. Saçları kısaydı, ben saçlarımı hep uzatırdım. Yüzü güzeldi fakat hiç makyaj olmadığı için biraz yorgun görünüyordu. Bana değen bakışlarında bir öfke vardı, sanki kim olursa olsun böyle bakardı. Kendini koruma güdüsü gibi gelmişti, bakışlarıyla savunuyordu alanını. Tabii yolun ortasında durup abisine bakan bir kıza sıcak bir bakış göndermesini bekleyemezdim. Evet, onlar abi kardeşti. Doğukan benim ilk ve tek aşık olduğum adamken, Yazgı benim sahip olmadığım kız kardeşim olmuştu.

Hemen tanışmak istemiştim. Ertesi günü bile bekleyememiştim. Eve gidip yaklaşık üç saat sabredebildikten sonra dünden kalan ve tadı güzel olmayan kurabiyelerimi alıp kapılarına dayanmıştım. Yazgı kapıyı açtığında soğuktu fakat buna aldırmamıştım çünkü benim kanım ona ilk gördüğüm an ısınmıştı. Doğukan uyuduğu için o gün sadece Yazgı'yla sohbet edebilmiştik, Yazgı gibi kalbini birine kolayca açmayan birisi, beni ilk gün kabul etmişti. Bizim çok anı biriktirip birbirimize sırtımızı dayadığımız arkadaşlığımız böyle başlamıştı.

Doğukan benden büyüktü, dolayısıyla onun kalbine girmek daha zor olmuştu. Yazgı'ya kolayca söylemiştim abisini sevdiğimi fakat Doğukan'dan saklamıştım. O bana abi edasıyla yaklaştıkça sinirim bozulurdu. Yine Yazgı'nın verdiği cesaretle açılabilmiştim. Doğukan zaten ona olan hayranlığımı fark ediyordu fakat bir aşk itirafı beklemediği için şaşırmıştı. Bir süre boyunca düşünmüş, beni bekletmişti. Sonra yavaş yavaş alışmıştı bana, hemen aşık olmamıştı. Bence ben daha çok seven taraftım ama Doğukan, Yazgı'dan dolayı o kadar korumacı ve sahipleniciydi ki çoğu zaman onda özlediğim babamın şefkatini bulurdum.

Aşkı yaşamak güzeldi. Biz Doğukan'la çok tartışırdık, birbirimize karşı hırçınlaşırdık fakat o, ilişkimiz boyunca hiç küs uyumama izin vermemişti. Son gecemizde, ona küs olduğumu zannediyordu fakat imkanım olsaydı ona hiçbir zaman küsemediğimi söylemek isterdim. Aksine, yüzünde bıraktığım ve suçlanmasına neden olan o iz için defalarca özür dilerdim. Kalbimin bir kısmı ona aitti, her zaman da öyle kalacak. Hep aynı adamı seveceğim ve eğer mümkün olursa cennette onunla buluşacağım.