Don't Wanna Know • GxG ~ TeacherxStudent

Cevap

Ben geldiimmm. 💞💞
Açıkçası bu kadar çabuk dönmeyi beklemiyordum. Bir önceki bölüme ilginiz için teşekkür ederim.
İyi okumlar dilerim.
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.

Mayra Kayalar'ın Açısından

Eylem'in annesinden durumu hakkında bilgi aldıktan sonra telefonu kapatıp balkondan içeriye geçtim. Hava gitgide soğuyordu. Beş dakikadan az dışarıda kalmama rağmen ellerim buz kesmişti.

"İyi miymiş?"

Gelen soruya şaşırıp Yaren'e baktım. Bugün olanlar hakkında ona birşey  anlatmamıştım. Yayvan bir şekilde koltuğa oturmuş, sorusunun cevabını bekliyordu.

Benim şaşkın ifademe karşılık gülümseyerek cevap verdi. Ayağa kalkıp yanıma doğru yaklaştı ve elimde tuttuğum telefonu alıp koltuğun üzerine attı. Boşta kalan ellerimi avuçlarının içine alıp burnunu burnuma kısaca dokundurdu ve durdu. Durmasını fırsat bilip bir adım geriye çekildim. Önce aklımdaki soru işaretlerini gidermesi gerekiyordu.

"Telefonla konuşmamı mı dinledin sen?"

Az önce geriye doğru adım atmam ile aramıza koyduğum mesafeyi bir adım bana doğru gelerek kapattı. Tuttuğu ellerimi sıkıp varlığını hissettirmek istedi.

"Geldiğinden beri çok endişelisin. Annesiyle de konuştuğunu duyunca ortada birşey olduğunu tahmin ettim."

Başını boynuma yasladı ve kollarını sırtımda birleştirdi. Sessiz ve sevgi dolu bir şekilde ayarladığı tonlaması bu sefer yüreğime ulaşamadı.

"Ne oldu Mayra? Çok gergin duruyorsun."

Kollarımı bedenine dolayarak onu iyice kendime çektim. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyordu.

"Birşeyim yok Yaren. Yoruldum bugün sadece."

Sarılmamız bana yeterli gelince kendimi geriye doğru çekip bedenlerimizi birbirinden ayırdım. Gerçekten yorgun hissediyordum ama bu fiziksel bir yorgunluk değildi. Sanki içimde büyük bir sıkıntı vardı adını koyamadığım. Bu sıkıntı gün geçtikçe artıyor ve yüreğimin üstüne çörekleniyordu. Uyursam belki kurtulabilirdim.

"Ben içeriye geçiyorum. Çok uykum var."

Başını sallayarak onayladı beni. Yüzünde muzipçe bir sırıtış belirdi.

"Dün gece çok mu yoruldun?"

Kendimi gülümsemeye zorladım ve içimdeki sıkıntı ile Yaren'i salonda bırakıp yatak odasına geçtim. Üzerimdeki kıyafetlerden kurtularak rahat pijamalarımı giyip yatağın üzerine enlemesine uzandım. Elimi saçlarıma daldırıp derince ofladım.

İçimdeki sıkıntıyı sanki nefesle dışarıya atabilecekmiş gibi derin derin nefesler almaya çalıştım. Bir yararı olmayınca yorganın altına girip bugünü, dünü ve daha önce olanları düşünmemeye çalışarak bedenimi uyumaya zorladım.

Elimi, kolumu nereye atsam rahatsız hissediyordum. İçimdeki kurt gitgide daha da derinlere iniyordu. Çok fazla direnemeden beni istediği kadar kemirmesine izin verdim. Zihnimin içi Eylem ile doldu.

Uzun bir süre sadece tavanı izleyerek kaçmaya şartlandığım anıları düşündüm. Bir ara kendimi salak salak sırıtırken fark edince içimi büyük bir suçluluk duygusu kapladı. Oysaki hiçbir şey yapmamıştım. Sadece bir öğrencime yardım ettiğim için mutluydum.

Duygu yoğunluğum arttıkça herşey daha da rahatsız edici bir hâl almaya başladı. İçinde bulunduğum ruh halinden kurtulmak için yerimden doğruldum ve dolaptan bir eşofman takımı alıp üzerime geçirdim.