Don't Wanna Know • GxG ~ TeacherxStudent

Sürpriz

Ben geldiiiimmm 💞

Nasılsınız? Görüşmeyeli oldu yine. Umarım hayatlarınızda her şey yolundadır.

Finale son iki bölüm kaldı. Çok duygusalım bu aralar. Artık veda zamanı geliyor. O yüzden benimle olduğunuzu son seferlerde de hissettirmenizi istiyorum. Oy vermeyi unutmayın, yorumlarda buluşalım. Umarım bölümü beğenirsiniz.

İyi okumalarrr💓

Eylem Yalçın

Yarası ne kadar derin olursa olsun bir şekilde onunla yaşamayı öğreniyor insan. Aldığı darbeler ne kadar sert olursa olsun hareket etmeye devam ediyor. Çünkü hayat yerinde durmuyor, hayat böylesine hızlı akıp giderken hareket etmemek tarihin tozlu sayfalarına karştırır bizi.

O yüzden hareket ettim. Ne yalan söyleyeyim, düştüğüm yerden kalkmaya hâlim yoktu ama yine de hareket ettim. Önce süründüm, bacaklarım beni ayakta tutamayacak kadar güçsüzdü, sonra emekledim. Emeklerken çok uzun bir süre geçti ve nihayetinde sarsak da olsa adım atmaya başladım. Tam başardığıma inanırken sendeledim ve yüzükoyun yere kapaklandım. Ellerim ve dizlerim kanamaya başladı, tekrar ayağa kalkabileceğime dair güvenim benimle beraber yerle bir oldu.

Ama kalktım. Beni düşüren ne varsa görmezden geldim, kulaklarımı insanlara tıkadım ve ayağa kalktım. Dedem... Dedem benim onu uğrattığım hayal kırıklığından sonra olabildiğince az iletişime geçecek muhtemelen benimle. Zorunlu olmadıkça konuşmayacak. Hoş, yüzümü görmeye bile tahammül edemeyecek bir adamın yine de beni arayıp sorması benim için yeterli. Çünkü buz gibi gözüken yüz ifadesinin arkasında bir yerde hâlâ beni sevdiğine eminim.

Yere saçılmış cam parçalarının ve kırmızı şarabın üzerinden geçip karşıma dikildiğinde bile gözlerindeki o sevgiyi hissettim. Bu benim için yeterliydi. Benimle görüşmemesine, bana kızmasına hatta o sinirle tokat atmasına bile hazırlıklıydım. Bunların hepsine katlanabilirdim ama benden nefret edecek diye ödüm kopuyordu. Ama dedem düşündüğüm kadar kırmadı kalbimi. Tabi, söyledikleri bir tokat etkisi yarattı ama bundan önce duyduklarımdan ağır değildi hiçbiri.
Sadece hayal kırıklığından, Mayra'nın kötülüğünden, benim aptallığımdan, annemin sorumsuzluğundan ve ondan sakladığım bunca şeyden ettiği nefreti dile getirdi. Bir süre ne yapacağını bilemedi. Kafesine tıkılmış bir kaplan gibi odada dolandı durdu. Ellerimi önümde bağlayıp yere sabitledim ben de bakışlarımı. Kendine hakim olmaya başladığı bir an teklifini yaptı. Mayra'nın beni seçmeyeceğine o kadar emindi ki bu, az önce bana söylediklerinden çok daha ağır geldi, zihnimi bulandırdı. Ona haber vereceğimi söyleyip çıktım dışarıya. Orda daha fazla kalmamı sağlayacak hiçbir şey yoktu.

O an yaşadıklarım aklıma gelince, her şey bitti diyordum. Ben zaten enkazdım. Mayra da giderse hayat benim için katlanılamaz bir hâl alacaktı. Mayra'nın varlığını, yaşamak için istedim. O gitseydi huzuru bir daha bulamayacağımı hissettim. Bu yüzden kaldığı ve benimle gelmeyi kabul ettiği için minnettarım. Dedemin sunduğu şartın ağırlığının farkındayım ve bu fedakarlığını asla unutmayacağım. Şimdi yanımda uyuyan sevgilimin gözlerine her baktığımda şükran dolu olacağım.

Derin bir nefes aldım. Uzun bir gün olmuştu ve okul yüzünden yeterince yorgunduk. Mayra benim uyumamı bekleyeceğine söz verdiyse de benden önce uyuyakalmıştı. Koca yatakta bana iyice yaklaşmış benim yastığıma başını koymuş ve elimi sıkı sıkı kavramıştı. Okulun son zamanlarında olduğumuz için 12. sınıflar sınav stresiyle fazlasıyla sıkıştırıyordu onu. İki gündür ayakta durmaya hâli yoktu ve sesi kısılmıştı.

Sıkı sıkı tutuşu derin uykuya geçmesiyle gevşemişti. Elimi onu uyandırmamaya çalışarak elinden kurtardım ve bileğinden kavrayarak avuç içindeki silik hilallerden öptüm. Yaralarımız vardı, birlikte saracaktık.