Behice

Dua🕊️

Selamün Aleyküm 🤍

Bu bölümü Kutay'dan dinleyeceğiz.

İyi okumalar 🕊️

Kutay🕊️

"Kabul etti, anne. Başta kendimi ifade edemeyip onu huzursuz edeceğimden korksam da anladı beni. Çok istiyorum. Mutlu olmasını çok istiyorum."

Okuldan geldiğimden beri anneme Behice'yi anlatıyorum. Annem heyecanlı hâlime arada gülerek karşılık veriyordu. Ben de gülüyordum annem gibi.

"Yarın babanla öğle yemeği yiyeceğiz. İş yerine gideceğim. Perşembe günü müsaitim. O zaman öğretmenlerinle görüşürüm. Behice'yi görmek istiyorum. Sen anlatırken kanım ısındı bile. Oğlumu heyecanlandıran kızı merak ediyorum."

"Anne olanları anlattım sana. Çok yanlış yaptım Behice'ye karşı. Zaten o başkasını seviyor. Sevgisi karşılıklı. Ben anlatırken anlamışsındır zaten-"

"Anlıyorum, oğlum." dedi annem çorbanın altını kapatırken. Başını bana çevirdi. "Ben seni çok iyi anladım. Behice'yi düşünüyorsun. Umarım güzel, hayırlı olan olur hepiniz hakkında. Nasip. İnsan ne kadar uğraşırsa uğraşsın nasipten öteye geçemez. Yaptığın hatalardan dolayı kendini eksik, düşük görme. Her insan tövbesi kadardır. Önüne bak sen. Nasip dedim ya. Dua et. Dua, olmayacak gözüyle baktığın şeyleri bile değiştirir."

"Biliyorum, anne. Feyyaz hoca anlatmıştı. O günden beri bu konu hakkında düşünüyorum sürekli. Her gece dua ediyorum, yalan yok. Ama Behice'yi zor durumda bırakacak bir şey yapmıyorum hiç. Onun huzurunu kaçıramam. Çağan'ı çok seviyor. Aynı şekilde Çağan da. Neyse boş ver anne. Şu an düşüneceğimiz Behice. Umarım seni gördüğünde daha iyi hisseder kendini."

Annem elini saçıma daldırıp okşamaya başladı. Huzurlu bakışları beni iyi hissettiriyor. Elimi yanağıma getirip okşadı sonra. "Umarım." dedi gülümseyerek. Gülümsedim.

Zil sesiyle duraksadım. Annem saçlarımdan öpüp ayrıldı benden.

"Kapıyı açar mısın, oğlum? Ben de masayı kurmaya başlayım."

İstemesem de başımı salladım. Babam geldi.

Mutfaktan çıkıp kapıya doğru ilerledim. Kapıyı açtığımda yine yorgun hâli karşıladı beni. Annem bu aralar şirket işlerinin yoğun olduğunu söylemişti. Kenara geçtiğimde sesini duydum.

"Selamün Aleyküm. Hoş geldin yok mu?"

"Aleyküm selam." deyip odama doğru ilerledim. Umrumda değil.

"Kutay bekle." dedi soğuk sesiyle. O sırada annem mutfaktan çıktı. Annemin üzgün hâlini gördüğümde durdum. Arkamı döndüm ciddiyetle. Kravatını genişletip bana yaklaştı.

"Okuldan yeni mi geliyorsun sen? Üzerini değiştirmemişsin." dedi yeşil gözleriyle üzerimi işaret ederek. Göz rengimin babama çekmediğine seviniyorum. Annem gibi kahverengi gözlerim. Annem babamın gençliğine benzediğimi söylese de benzemek istemiyorum ona hiçbir şekilde. Neyse ki gözlerimi annemden almışım.

"Canım öyle istedi." dedim umursamazca. Gözleri anneme gittiğinde gözleri ışıldasa da bana döndüğünde ciddiyetini korudu. Şimdi anneme sarılıp öpmesi lazımdı. Neden benimle uğraşıp kendine işkence yapıyor, anlamıyorum. Beni de uğraştırıyor.

"Okulun bittikten sonra istediğin arabayı alacağım. Yol, servis derdi çekmezsin artık."

"Hiçbir şey istemiyorum. Bana karışma yeter." dedim sinirlerime hakim olmaya çalışarak. Kaşlarını çattı. Annem, babamı sakinleştirmek için  yanına gittiğinde hâlâ bana bakıyordu babam. Annem kavga çıksın istemiyordu.