Behice

Eksik🕊️

Çağan🕊️

Kaldırımda yürüyorum. Eve az kaldı. Aklım rahat. Artık uzun uzun düşünmeyeceğim.

Derin nefes alıp verdim. Çok şükür daha iyiyim.

Eve doğru ilerlerken bana doğru koşarak gelen kız grubu ile kaşlarımı çattım. Kenara geçsem de biri bana çok sert çarpıp düştü. Yerimde sendelesem de dengemi sağlayabildim. Gözlerimi yerde duran kıza çevirdim hemen. Başında siyah eşarp vardı. Annem takar arada. Ordan biliyorum.

"İyi misin? Dikkat et." dedim ciddiyetle. Kız başını kaldırdığında göz göze geldik. Kocaman açtığı mavi gözleriyle bana bakıyordu. İlk defa bu kadar parlak, canlı göz rengi görüyorum. Uzun süre baktığımın farkında varıp gözlerimi kaçırdım.

"Oha." dedi arkadaşlarından biri. Başımı kaldırdım. Aralarında fısıldaşıyorlardı. Bu durum beni huzursuz ederken yerden kalktı mavi gözlü kız. Hemen arkadaşlarının arasına karıştı. Arkadaşları da onun gibi başı kapalıydı. Aynılar. İmamhatip lisesinde olabilirler.

"Göksu... Bu sabah-akşam dinlediğin çocuk değil mi? Çağan Özdemir... Dilinden düşürmediğin çocuk-"

Mavi gözlü kız, konuşan arkadaşının koluna girip çekiştirdi. Kıpkırmızı çıktı. Mahcup bakışlarını bir süre bende tutup uzaklaştı yanımdan. Diğer arkadaşları da bana bakıp gittiler. Arkalarından bakakaldım.

...

Behice🕊️

Canım annem,

Çağan benden helallik istedi. İlişkimizde ilerisini göremediğini söyledi. Birbirimize uyuşmadığımızı söyledi. Ben de kabul ettim. O benden vazgeçti, bizden vazgeçti. Ufak da olsa umut geziniyordu içimde. Belki düzelirdik. Lakin sözlerini metanetli bir şekilde kabul ettim. Çok yorgundu, anne. Çok yorulmuş. Düşünceler onu çok yormuş. Aynı meseleleri açmak istemedim. Vazgeçmişti zaten. Ben de yoruldum, anne. Yüreğim çok yorgun, anne. Ben ona çok güvendim.

U̶n̶u̶t̶a̶c̶a̶ğ̶ı̶m̶ ̶o̶n̶u̶.̶ Ona dua edeceğim. İyi olması için. O bana çok destek oldu. Çok iyi birisi o. Mutlu olmayı hak eden biri. Ç̶o̶k̶ ̶g̶ü̶z̶e̶l̶ ̶s̶e̶v̶i̶y̶o̶r̶.̶ Çok güzel yüreği var. Umarım güzel kişilerle karşılaşır. Üzmesin kimse onu. O çok iyi abi. Ç̶o̶k̶ ̶i̶y̶i̶ ̶b̶a̶b̶a̶ ̶o̶l̶u̶r̶.̶ Çok iyi arkadaş.

A̶ğ̶l̶a̶m̶ı̶y̶o̶r̶u̶m̶,̶ ̶a̶n̶n̶e̶.̶ ̶Ü̶z̶ü̶l̶m̶e̶ ̶s̶e̶n̶.̶

Çağan haklıydı, anne. Birbirimize uyuşmuyoruz. Çağan'ın ilişki anlayışında sert duvarları var. Kutay'a karşı kin besledim dese de içinde olan bir şeydi bu. Kıskanç ve sahiplenmeyi abartan bir yanı var. Seven sevdiğini kıskanır, evet. Lakin yorucu olmamalı. Çağan öyle. Onunla iyi geçinirken erkekler yanıma yaklaştığında onlara kızıyordu. Lakin Kutay'a iyi niyetli yaklaşımımda sadece Kutay'a değil, bana da kızdı. Neden böyle, bilmiyorum. Ben kaldıramam, anne. Bana güveniyordu lakin anlayışsız davranıyordu. Ne düşünürsem düşüneyim, önemi yok.

Hâlini kabul etmiş insanı değiştiremem. Çağan bizden vazgeçerek kendini belli etti. Değişmek istemiyor. Yapısı böyle. Yapacak bir şey yok.

O̶n̶u̶ ̶h̶e̶p̶ ̶a̶r̶k̶a̶d̶a̶ş̶ı̶m̶ ̶o̶l̶a̶r̶a̶k̶ ̶g̶ö̶r̶d̶ü̶ğ̶ü̶m̶ü̶ ̶s̶ö̶y̶l̶e̶m̶i̶ş̶t̶i̶.̶ ̶K̶e̶n̶d̶i̶y̶l̶e̶ ̶ç̶e̶l̶i̶ş̶i̶y̶o̶r̶d̶u̶.̶ ̶B̶ö̶y̶l̶e̶ ̶d̶ü̶ş̶ü̶n̶ü̶r̶k̶e̶n̶ ̶b̶e̶n̶i̶ ̶a̶r̶k̶a̶d̶a̶ş̶t̶a̶n̶ ̶ö̶t̶e̶ ̶s̶a̶h̶i̶p̶l̶e̶n̶e̶r̶e̶k̶ ̶K̶u̶t̶a̶y̶'̶a̶ ̶k̶a̶r̶ş̶ı̶ ̶b̶a̶n̶a̶ ̶k̶ı̶z̶m̶a̶s̶ı̶ ̶ö̶y̶l̶e̶s̶i̶n̶e̶ ̶d̶e̶ğ̶i̶l̶d̶i̶.̶ ̶B̶u̶n̶l̶a̶r̶ı̶ ̶b̶i̶l̶e̶r̶e̶k̶ ̶n̶a̶s̶ı̶l̶ ̶o̶ ̶c̶ü̶m̶l̶e̶y̶i̶ ̶b̶a̶n̶a̶ ̶k̶u̶r̶a̶b̶i̶l̶d̶i̶?̶ ̶