Behice

Hediye🕊️

Selamün Aleyküm 🤍

Bu bölümü Çağan'dan dinleyeceğiz.

İyi okumalar, buyurun bölüme 🕊️

Çağan🕊️

Çıkış zilini duyduğumda gözlerimi aralayıp kaldırdım başımı masamdan. Başım çatlıyordu. Bugün ne yorucu gündü öyle.

Gözlerim yanıma kaydığında sınıftan bir gereksizin daha eksildiğini fark ettim. Nerde lüzumsuz insan var bu sınıfta toplanmış.

"Çağan..."

Duyduğum sesle başımı kaldırdım alel acele. Tedirgince bana bakıyordu. Gözleri sevinçle parıldamıyordu, gülmüyordu Behice. Hüzünle bakıyordu gözleri. Kahverengi gözleri beni savunmasız hissettiriyordu. Yeniliyordum gözlerine. Şimdi kızarmış o gözler. Ben çok güçsüzüm, Allahım. Kalp ne kadar dayanırdı gökyüzünden uzak durmaya?

"Niçin ağlıyorsun? Benimle derdini paylaşabilirsin. Senin için üzülüyorum ben." dedi buğulanan gözleriyle. Yerimden kalktım hemen. Başını eğip çantasının ön cebinden peçete çıkardı. Yüzümde hissettiğim soğuklukla yutkundum art arda. Elimi yanağıma getirdim. Islaktı.

"Sil yüzünü ve ağlama."

Verdiği peçeteyi ucundan tutup aldım. Onun yanında konuşmak lüzumsuz geliyor bana. Hep o yumuşak sesini duymak istiyorum.

Peçeteyle yüzümü sildim özensizce. Beni izlediğini hissediyorum ama başımı kaldırdığımda gözlerini görme düşüncesi acıtıyor canımı. Gün geçtikçe ona bağımlı oluyorum ve gözlerimi ondan ayıramamaktan korkuyorum. Sürekli onun yanında kalmak istemem fazla.

"Neden yüzüme bakmıyorsun?" dedi hüzünlü gelen sesiyle. "Kalbini mi kırdım senin?"

Başımı kaldırdım hızla. Beklentili hâlde gözlerime bakıyordu. Kalbim yine ritmini değiştirirken içime kısa nefes çekip gülümseme yerleştirdim dudaklarıma.

"Hayır... Hayır, Behice. Benim kalbimi kırmadın sen. Hem sen benim kalbimi kırmazsın."

Heyecanla yerinde kıpırdanıp gülümsedi. Gülümserken göz altlarında kıvrımlar oluşuyordu. Tarifsizdi gülüşü. Dünya ile bağdaştıramıyorum.

"O zaman senin kalbini kim kırdı? Sınıfı dert ediyorsan-"

"Onlar umrumda değil. Sen üzülme. Bazı şeyler üst üste geldi sadece. Yorucuydu da bugün. Dinlenirsem iyileşirim." deyip gülümsedim. Gülümsedi hemen.

"Ama iyileşmeden okula gelme. Sen benim tek arkadaşımsın. Ben sana gerçekten değer veriyorum."

Sözleri üzerine kalbimin ağrıdığını hissettim. Elimdeki peçeteyi cebime sıkıştırdıktan sonra sırt çantamı elime aldım. Acıyan gözlerime inat gülümsüyordum.

"Gelirim. Sen... Sen üzülme."

...

"Oğlum yemek hazır, gel hadi."

Örtüyü üzerime çekip sağıma döndüm. Yaşaran gözlerimi özensizce silip burnumu çektim. Hiçbir şey yemek istemiyorum.

Kapının tıklatılmasıyla gözlerimi araladım. Üzerimden örtüyü çekip başımı kapıya çevirdim. Sesimi normal tutmaya çalışarak konuştum.

"Anne ben yemeyeceğim. Yorgunum, uyuyacağım. Eline sağlık."

Başımı yastığa koyup gözlerimi kapattım.

"Müsait misin oğlum? İkindi vakti ne uykusu?"

Gözlerimi araladım. Benim bildiğim annem, gitmez. Üzerimdeki örtüyü atıp yerimde doğruldum. "Müsaitim anne." deyip yataktan kalktım. İçeriye geçti. O sırada yatağımı düzeltmekle meşguldüm.