KAÇIK GELİN (Devam ediyor)

İkinci Perde "Hastanelik damat"

Yazmaya yazmaya formdan düşmüşüm... Uzun yazmak zorluyor ama kitabımıza devam etmek de bir yandan mutlu ediyor. 

Sonraki bölümlerde çiftimizin hangi anlarını görmek istersiniz? 

Yorumlarınız, istekleriniz, varlığınız benim için önemli çünkü çokça yıl sonra bir kitaba devam etmek kolay değil. Hala okuyanların olduğunu hissetmeyi diliyorum

İyi okumalar...

 Herkes gün sonunda evine döner. Ev yalnızca dört duvar değildir. Şimdi hikayemizin başladığı arabada evimize yol alırken artık hepimizin evinde olduğuna emindim. Arabamız bize dönmüştü. Biz birbirimize dönmüştük ve daha önemlisi sol elimde güzel gözümün yüzüğünü taşıyordum. Daha önce hiç gelmediğim bir şehirdeydim ve artık burada yaşayacaktım. İstanbuldan çok farklıydı. Sadece güzel gözüm için istemiştim burada yaşamayı. Onu buraya ben kaçırmıştım, ben gidince gelmişti memleketine geri. Düzen kurmuştu ve her şeyine sıfırdan başlasın istememiştim. Çok şaşırtıcı değil mi? Ben ki ne kadar sosyetik, ukala ve şımarık bir kızdım... Değişmiştim. Ve her şey yanımdaki kocam sayesindeydi. Kocam, benim kocam. Kendi kendime kıkırdadım. Güzel göz yandan bir bakış attı ama deli halime zaten alışkındı. Bu şehre gelmeden önce buraya alışamayacağımı düşünüyordum ve muhtemelen sevemeyecektim. Çok da yabancı hissedeceğimden emindim. Ama şu an bu bilmediğim sokaklarda ilerlerken böyle hissetmiyordum. Sanki evimdeydim. Evim her yer olabilirdi, çünkü evimin direği yanımdaydı. Aşk ne garip bir şeydi... Seni değiştiriyordu. Ve sen de gönüllü olarak bu değişimin bir parçası oluyordun hatta değiştiğini anlamıyordun bile. 

Uraz siteye girip arabayı park etti. Eve girecek olma ve ilk gecemizin olduğu fikri birden tüm romantik düşüncelerimi yok etti ve ellerim terlemeye başladı. Çok stres olmuştum bir anda. Derince nefes aldım ve arabadan indim. Ay çok yabancı bir an gibiydi. Beraber apartmana yürüdük ve güzel göz kapıyı açıp benim için açık tuttu. Ben de ağır gelinliğim ile girdim.

"Of üstümde eşek var sanki. Hiç gücüm kalmadı taşımaya."

Uraz'ın dudakları kıvrıldı.

"Birazdan üstünde olmayacak."

Gözlerimi büyüttüm ve öksürdüm. Güzel gözün gülümsemesi gülüşe döndü.

"Çok fesatsın karıcım, evde onunla dolaşmayacağını kast etmiştim."

Utanarak kendimi asansöre attım hemen. Ama kapısı açılmadan! 

"Ahhh!"

Uraz şaşkınca bana baktı daha sonra kendine doğru çevirdi ve alnıma baktı.

"Ah Asel ya, asansöre ne diye kafa atıyorsun?"

Kaşlarımı çattım ama canım acıyordu.

"Gelmemiş! Ne bileyim ben."

"Çünkü çağırmadın."

Çarptığım yere baktı ve asansörün tuşuna bastı. Gözlerim yaşarmıştı resmen. 

"Senin yüzünden işte! Beni utandırdın ben de şey yaptım."

"Tosladın."

"Evet!"

Gülmemek için kendisini zor tuttu ama beceremedi. Alnıma öpücük kondurdu. Acaba evlendiğine pişman mı olmuştu ya? 

"Ne düşünüyorsun, hı? Pişman mısın benimle evlendiğine?"

İyice ağladı ağlayacaktım. Canım ayrı acıyordu ama onun pişman olma düşüncesi kalbimi acıtmıştı. Elimi göğsüme götürdüm acaba yine sütyen teli miydi?