"Hayat; siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir" diye boşuna dememiş John Lennon.
♦
"Senlik bir şey yok" geldiğimizden beri ilk defa konuşarak denizdeki bakışlarının bana dönmesini sağladım. Başını eğip güldü. "Benlik bir şey yok? Neylik bir şey v...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar✨
Karakoldan geldikten sonra tüm randevularımı bitirmiştim. Gökçe'de oldukça iyiydi. Kan tutmasının doğuştan olduğunu söylemişti. Hatta tıbbi sekreterlik yapmak istemiş fakat kan tutması nedeniyle hastanede görmek istediği işi red etmişti. Onun adına üzülmüştüm ama şuan olduğu durumdan gayet mutlu olduğunu söyleyince gülümsemekle kalmıştım.
Ekrandaki sekmeleri kapatıp bilgisayarı kapattım. Masamın dağılan yüzeyini topladıktan sonra kahve tonlarındaki rujumu sürüp parfümümü sıktım.
Kabanımı üzerime geçirip çantamı da aldıktan sonra odamdan çıktım. Sekreteryanın önüne gelince Gökçe'nin eşyalarının burda olduğunu gördüm ama kendisi yoktu.
Biraz beklediğimde koşturarak gelen Gökçe ile güldüm. Boyumuz aynıydı ama koşarken küçük bir çocuğu andırıyordu. Yanıma gelip çantasını koluna taktı.
Öğle yemeğinde evinin evime yalnızca iki durak uzakta olduğunu söylemişti. Merkeze benden erken geliyordu ama çıkışlarda beraber gidecektik artık.
Eliyle saçlarını düzeltip "Ayy Asel abla çok beklettim mi?" telaşlı sesini duyunca telefondaki bakışlarım onu buldu. "Saçmalama Gökçe! İki dakika beklemişim çok mu?"
"Ne bileyim-" koluna girip konuşmasını böldüm "ne bileyim falan yok. Yürü bakayım bayağı kalabalık oldu dışarısı geç kalacağız"
"İyi madem. Keşke arabamız olsaydı ya, biner giderdik. İnsanlarla içli dışlı olmamıza gerek kalmazdı"
"Vallahi benim için imkansız o, hem bilmiyorum hem de trafiğe çıkma korkum var"
Şaşkın bakışları bana döndü "Asel abla bu korkunuyenmen gerekiyor biliyorsun değil mi?"
"Biliyorum ama işte yanımdan bir araba geçse ya da karşıdan araba gelse yolun ortasında kalırım. Hareket edemem asla"
Konuşa konuşa merkezin zemin katına inmiş kapıya çıkmıştık. "Benim ehliyetim de var sürmesini de biliyorum ama fiyatları o kadar pahalı ki alamıyorum" sesi üzgün çıkarken "gerçi ikinci el de alamam bu zamanda görüyoruz nasıl dolandırıcılar olduğunu"
Omzumu omzuna çarpıp "aman boşver be. Bizim de ömrümüz yolda çürüyecek demek ki"
"Aynen öyle" deyip güldü. "Hanımlar nereye böyle gülerek?" Arkamızdan gelen erkek sesiyle bakışlarımız aynı anda oraya döndü. Kerem Bey sol elini cebine atmış karizmatik bir şekilde merdivenden inip yanımıza geldi.
