"Hayat; siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir" diye boşuna dememiş John Lennon.
♦
"Senlik bir şey yok" geldiğimizden beri ilk defa konuşarak denizdeki bakışlarının bana dönmesini sağladım. Başını eğip güldü. "Benlik bir şey yok? Neylik bir şey v...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar✨
İzmir'e geleli tam bir ay olmuştu. Saldırı olayı ise adamın Amatem'de tedavi görmesi ile son bulmuştu. Şikayetçi olma imkanım da yoktu zaten, zararsızdı. Nefsi müdafaaya giriyordu.
Gülay abla dediğini yapmış ertesi gün işten geldiğimde bizim evde kurşun döktürmüştü. Asla inanmazdım ama şaşırtıcı bir şekilde o günden sonra sakarlıklarım dışında hiç olay yaşamamıştım.
Kuzey'i ise yeniden tanışmamız dışında iki-üç kere markette görmüştüm. Onun dışında görmemiştim. Gülay abla ve Utku abi akşam çay içmeye geldiklerinde sohbet arasında göreve gittiğini söylemişti.
İşleri zordu, çok zordu. Polis oğullarını bekliyorlardı. Akılları sürekli ondaydı, bir şey olacak mı korkusu vardı ama Utku abi'ye sorduğumda "ben oğlumun vatana hizmet etmesinden çok gururluyum, olur da şehit düşerse.. Vatan sağ olsun derim" demişti ama gözleri dolu doluydu.
Güney abinin ise iş yerine yakın bir yerde ev tuttuğunu öğrenmiştim. Evinde Kuzey içinde oda olduğunu söylemişti. Abi-kardeş sürekli yan yana olurlarmış. Çok güzel bir şeydi bu. Benim abim veya kardeşim yoktu ama kuzenlerim sağ olsun asla aratmıyorlardı.
Arzu ile bu süre zarfında daha çok vakit geçirmiştik ama Emre ve Selim için aynısını diyemeyecektim. Sürekli ortadan kayboluyorlardı.
Ben ise yorgundum. Mesleğimi seviyordum onunla alakalı bir sorun yoktu ama yol çok yoruyordu. İzmir'de olanlar iyi bilirdi ki metronun bazen gelmesi gereken saatten daha geç geldiği olurdu.
Bugün ise bunu yaşamıştım. Dışarıda deli gibi yağmur yağarken yeni izbandan çıkmıştım. Normalde 19:20 de olmam gereken eve 20:15 te sokaklarında cebelleşiyordum.
Çok şükür ki artık evimin önüne gelince hemen anahtarımla açıp içeri girdim. Başıma şemsiye tutmuştum ama fırtınadan dolayı üzerime sırılsıklamdı. Merdivenlerden hızla çıkıp dairemin önüne geldim. Buradaki kapıyı da açıp içeri girdim. Üzerimdeki siyah kaşe kabanı çıkarıp vestiyere astıktan sonra içeriden gelen kısık sesli televizyon sesine yöneldim.
Annem kendini küçücük yapmış uyurken televizyonda takip ettiği dizinin önceki bölümü oynuyordu. Babam ise muhtemelen yine mesaiydi.
Koltuğun kenarındaki ince battaniyeyi üzerine örtüp televizyonu kapattım. Televizyondaki filmlerin aksine internetten izlemeyi tercih ederdim.
Odama gidip üzerimdekileri değiştirdikten sonra mutfağa girdim. Yemekleri yapmış soğumaması için sarmıştı. Hiç dokunmamış olması yemek için beni beklediğini gösteriyordu.
