"Hayat; siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir" diye boşuna dememiş John Lennon.
♦
"Senlik bir şey yok" geldiğimizden beri ilk defa konuşarak denizdeki bakışlarının bana dönmesini sağladım. Başını eğip güldü. "Benlik bir şey yok? Nelik bir şey va...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar ✨
Hava kasvetliydi. Esen rüzgar Kuzey'ititretirken sanki kendisi değil de titreyen Asel Aden'miş gibi üzerine gelecek havadan korumak amaçlı bedenini sarmalamıştı.
Korkuyordu. Ya sevdiği kadına bir şey olursa diye aklını kaybedecekti. Yalnızca on dakika süren fakat Kuzey'e asırlar gibi gelen sürede araba fren sesleri duyuldu. "Kuzey!" Yusuf'un sesini işiten Kuzey başını çevirip arkadaşı ile göz göze geldi.
Kuzey ile göz göze gelen Yusuf gördükleri ile dumura uğradı. Kuzey çökmüştü. Ambulans sedye ile Kuzey'in önünde durdu. Kuzey engel olmamak için Asel Aden ile aralarına mesafe koydu fakat ellerini ayırmaya cesaret edemedi. Ellerini bırakırsa bir daha hiç tutamamaktan korktu.
Sedye ile ambulansa yaklaştıklarında hemşirelerin zorlaması ile elini bıraktı ama çevresindeki onca seslenmelere rağmen Asel Aden'in yanına geçip oturdu. Eline sayısızca öpücük kondurdu. Tek sayıkladığı bir şey vardı; beni bırakma.
♣
Yaklaşık beş saattir Asel Aden ameliyattaydı. Ameliyathane koridorunda Kuzey ve tim arkadaşları, Güney, Asel Aden'in arkadaşları, Gülay ve Utku oturuyordu. Hemşireler Kuzey'in de gözetim altına girmesini söylese de kimseyi duymuyor hissiz bir şekilde ameliyathane kapısına bakıyordu.
Semih hastaneye girdikleri gibi hastane yönetiminden Asel Aden'in ailesine ulaşılmaması için uyarıda bulunmuş, kesin olması içinse Turgut Söken'den yardım almıştı. Evet, Asel Aden'in ailesinin de bilmesi gerekiyordu fakat ailesi şehir dışındaydı üstelik anne ve babası tansiyon hastasıydı.
Kuzey'in kollarını birbirine bağlamış, hissiz gözlerle ameliyathane kapısına bakması ve hiç tepki vermemesi arkadaşlarını ve ailesini korkutuyordu. Semih elindeki çay bardaklarıyla dolu tepsiyi dağıtıp son kalan kişiye, Kuzey'e yaklaştı. "Abi bir şeyler içmen gerekiyor."
Kuzey sızlayan gözlerini yumdu. Sol gözünden düşen göz yaşı ile Semih ilk defa ağladığını gören abisini dişlerini dudağına geçirerek izledi. Yusuf'a bakıp elindeki tepsiyi almasını işaret etti. Yusuf komutu alıp tepsiyi aldıktan sonra arkadaşının acı çekmesine dayanamayıp gözlerini Kuzey'den çekti.
Semih, Kuzey'in kalkmayacağını bildiği için yanındaki boş yere oturdu. "Abi," Kuzey tepki vermese de duyduğunu biliyordu. "Yapma böyle. Gel, tedavini gör. Kendini ayakta tutman gerekiyor. Yengem uyandığında seni çökmüş görse daha çok üzülür."
