"Hayat; siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir" diye boşuna dememiş John Lennon.
♦
"Senlik bir şey yok" geldiğimizden beri ilk defa konuşarak denizdeki bakışlarının bana dönmesini sağladım. Başını eğip güldü. "Benlik bir şey yok? Nelik bir şey va...
Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen 🥺 🫶🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar ✨
Hayat siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir diye boşuna dememiş John Lennon...
Ben merkeze götürülmek üzere evden çıktığımda dönüşte yiyeceğim yemeği düşünürken aklıma hiç operasyona katılacağım gelmezdi.
Şuan yemeğimi yiyor olabilirdim fakat bundan yalnızca iki saat önce operasyona katıldığımı kendi rızam ile imzalamıştım. Yarın akşam saat 21:30'da Behzat Kara'nın gideceği mekânda tesadüfen karşılaşmışız gibi yapıp paketleyecektik. İçimde gram korku yoktu. Aksine kendimden son derece emindim. Sanki daha önce de katılmışım gibi bir rahatlık vardı üzerimde.
Bu gece Melis yoktu. Gelemeyeceğini söylemişti. Sorun yok demiştim ama korkuyordum. Bulaşıkları makineye yerleştirip odama girdim. Yarın giymek için mini, dar elbise seçip kombinimiayarladıktan sonra yatağıma yattım. Mekanı öğrendiğim için ona uygun bir şey seçmiştim. Sağa sola dönsem de uyuyamıyordum. Biraz telefonda vakit geçirdikten sonra kuzenler grubuna girip yazılan mesajlara döndükten sonra kızlarla olan gruba girdim. Kızlar uyuyana kadar konuştuktan sonra saatin farkına varmıştım. Gece yarısına geliyordu artık. Baş ucumdaki suyum bittiği için mutfakta doldurdum. Tüm odaların ışığını kapatıp ledleri açtım.
Oturma odasına ilerleyip pencereden dışarıyı izledim. Suyumu yudumlarken fark ettiğim araba ile su az kalsın boğazımda kalacaktı. Kuzey'in arabası evimin önündeydi ve içinde Kuzey vardı.
Kalın perdeyi çekip perdenin arkasından Kuzey'i izlemeye başladım. Gözü sürekli pencereme gelip telefonuna gidiyordu. Saat epey geçti. Neden buradaydı ki? Yaklaşık on beş dakika boyunca pencereye bakıp telefona baktı. Ardından başını direksiyona yasladı ve bir anda geri çekilip direksiyona yumruk attı. Kucağındaki telefonu tekrar eline aldı ve saniyesinde telefonum titredi. Ekrandan gördüğüm Kuzey ismiyle yutkundum.
Hem hayatımdan kendisi çıkıyordu hem de sürekli aklıma girmeyi başarıyordu. Mesaji üstten okudum.
Kuzey: uyudun mu
Dilimi alt dudağımda gezdirdim. Sinirlenmiştim. Ne diye yazıyordu bana? Ayrılık konuşması hâlâ kulağımda çınlıyordu! Mesaja tıkladım.
