"Hayat; siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir" diye boşuna dememiş John Lennon.
♦
"Senlik bir şey yok" geldiğimizden beri ilk defa konuşarak denizdeki bakışlarının bana dönmesini sağladım. Başını eğip güldü. "Benlik bir şey yok? Nelik bir şey va...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar✨
Bir insan neden yaşardı?
Bu hayatta yaşamaya dair bir neden, elimizde olan somut bir neden var mıdır sizce?
Doğuyoruz, büyüyoruz, gelişiyoruz. Yeri geliyor acı çekerken yeri geliyor mutluluktan ne yapacağımızı şaşırıyoruz.
Bazen ağlamaktan helak düşerken bazen gülmekten karnımız, çenemiz ağrıyordu.
Peki herkes aynı mıydı?
Sen şuan gülüyor musun? Gül. Gülmek sana çok yakışıyor :)
Peki sen? Sen şuan ağlıyor musun? Ağla, ağlamalısın. İçinde birikeceğine, kendine eziyet edeceğine, içini ferahlatmalısın. Sakın ağladığın için kendini güçsüz hissetme. Sen bu dünyadaki en güçlü insansın.
Ağlamak kesinlikle bir güçsüzlük belirtisi değildir. Ağlamak insanı o kadar rahatlatıyordu ki, bazen oturup ağlayasım geliyordu.
Ama asla bunu bir insanın karşısında yapmazdım. Güçsüzlük belirtisi değil demiştim evet ama dediğim gibi yalnız başıma odamda, banyoda ağlardım.
Şuan karşımda hıçkırarak ağlayan bir yıldız vardı fakat yıldızım psikolojik bir sorunu olduğu için ağlamıyordu.
İki gün önce kanser olduğunu öğrenmişti. Ne annesi ne de babası vardı. Hayata, evrene karşı kendini kapatmış evinde yaşarken alışveriş yapmak için dışarı çıktığını söylemişti.
Ne olmuşsa orada olmuştu. Baygınlık geçirdiğini uyandığında bir hastane odasında olduğunu söylemişti. Telaşla etrafına bakarken içeri giren bir doktor bu haberi vermişti.
Bana da doktor tavsiyesi ile gelmişti. Maalesef hastalığı fazlası ile ilerlediği ve bütün vücuda yayıldığı için tedavide oldukça geç kalınmıştı.
Bu zamana kadar nasıl olurda hiç farketmezdi. Gerçekten şaşkınlık içerisinde dinlemiştim. Bir umut kemoterapi yapılabilirdi ama yıldızım istemiyordu. İkna etmeye çalışmıştım fakat küçük yaşta anne ve babasını kaybettiği için "ben artık onlara kavuşmak istiyorum" deyip ağlamaya başlamıştı.
Benim de gözlerim dolmuştu ama göstermemek adına başımı eğmiştim. Tedaviyi kabul etmediği için doktoru bana yöneldirmişti. İleri evre olduğu için hayatı olabildiğince doya doya yaşamasını istiyordum.
Biliyorum ağrıları olacaktı ama yaşadığı hayat boyunca bunu değerlendirerek hayatın tadını çıkarmasına yardımcı olacaktım.
Ne garipti değil mi? Bazı insanlar intihar ederek canlarına kıymak isterken; bazı insanlar hayata tutunmak için savaş veriyorlardı.
