"Hayat; siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir" diye boşuna dememiş John Lennon.
♦
"Senlik bir şey yok" geldiğimizden beri ilk defa konuşarak denizdeki bakışlarının bana dönmesini sağladım. Başını eğip güldü. "Benlik bir şey yok? Neylik bir şey v...
Bu aralar çok kötü bir salgın var dikkat edin kendinize diyorum vee
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi Okumalar✨
Arzu'nun pastanesinin önünde durmuş kapıya bakıyordum. Kutlama yapıldığını bilerek gelmiştim ama şöyle bir sorun vardı ki kapıya kilit vurulumuştu. Arzu bunu iş çıkışı kapattığı zaman yapardı.
İçeriye bakmaya çalıştım ama karanlıktan hiçbir şey gözükmüyordu. Kapının önündeki sandalyeler bile kaldırılmıştı. Annem acaba şaka mı yaptı diye düşünüp geri dönecekken aklıma Arzu'yu aramak geldi.
O kadar yolu boşuna gelmişiz aramadan gitmeyelim ama değil mi?
"Efendim fındık fıstık?" En sevdiğim iki kuruyemişi bana iltifat olarak kullanmayı sevdiğini söylemiş miydim?
"Arzu, ben pastanenin önündeyim, neredesin sen?" Hızlı nefes alıp verme sesinden sonra "ben de bir on dakika falan olmuştur çıkalı, hayırdır ne oldu?"
Bir elim belimdeyken sağ bacağıma yüklendim. "Annem çağırmıştı beni, geldim ama kapalı pastane," bir süre ses gelmezken "dur geleyim ama uzağım biraz. Beklemen gerekiyor iki dakika,"
Telefonu çantama atıp sokakta boş boş yürüdüm. Normalde Kuzey'den hemen mesaj gelirken aradan on beş dakika geçmesine rağmen gelmemişti. Hala işi olabileceğini düşünüp bir süre daha bekledim ama herhangi bir mesaj gelmeyince aradım.
Telefon bir kere çaldıktan sonra bir zil sesi duyuldu. Şaşkınlıkla etrafıma baktım ama kimse yoktu. Bu Kuzey'in telefonun sesiydi. Arama meşgule düşerken dudağımı büzdüm. İşi çok vardı herhalde.
Yarım saatin sonunda görüş açıma martı scooter ile Arzu girince göz devirdim. Yürüseydi daha hızlı gelirdi. Önümde durup eliyle bedenimi ittikten sonra martıyı yaslandığım elektrik direğine bağladı.
"Huh geldim,"
"Şükür yani!" Çantasından muhtemelen anahtar ararken "ne yapayım ya, martıyı açamadım bir türlü!"
"Binmeseydin?"
"Ne yapsaydım o kadar yolu yürüyerek mi gelseydim?"
"Evet, başka soru?" Oflayıp kafama vurdu. Ben de vuracakken elimden kaçıp kapıyı açmaya başladı. "Yanıma gelsene şu kilidi tut," sinirli olsam da yanına gidip kapıyı açmasına yardımcı oldum. Birkaç dakika daha geçerken hala kilidi açmakla uğraşıyordu.
