"Hayat; siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir" diye boşuna dememiş John Lennon.
♦
"Senlik bir şey yok" geldiğimizden beri ilk defa konuşarak denizdeki bakışlarının bana dönmesini sağladım. Başını eğip güldü. "Benlik bir şey yok? Neylik bir şey v...
Canlarım kitabımızın okunması gittikçe artıyor fakat oy ve yorum sayısı çok az. Lütfen bölümü okumaya başlamadan oy verir misiniz? Her satırda düşüncelerinizi yazar mısınız?
Oy verdiyseniz bölüme geçebilirizz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar ✨
İnsanlar çok değişik varlıklardı. Gerek yapıları gerek ise duyguları bakımından. Zihninizde bir insan düşündüğünüz zaman çevrenizdeki ve kendiniz dışında bir varlık geliyor mu gözünüzün önüne?
Benim gelmiyordu. Sanki olması gerektiği gibi yaratılmıştık. İki göz, iki kaş, bir burun ve bir dudak.. küçücük vücudumuzda onlarca organ...
Çok değişik geliyordu bana. Nasıl ki yapımız farklıysa duygularımız da farklıydı. Birimiz gülerken bir diğerimiz farklı bir duygu içerisinde oluyordu.
Şuan bir kıyafet mağazasının önünde oturmuş insanları seyrediyordum. Önümden gelip geçen insanları analiz ediyordum. Arzu arkamda elbise bakarken ben daha fazla dayanamamış sıkılıp dışarı çıkmıştım.
Arzu, üstün ikna etme çabaları ile beni ikna etmişti. Fazla oynamayacağıma, oturduğum zamansa karışmayacağına söz verditmiştim. Sözüne bağlı biri olduğu için anca böyle başa çıkabilirdim onunla.
Bugün işlerim erken bittiği için çıkıp eve gitmiştim ama Arzu beni yakalayıp Kemeraltı çarşısına getirmişti. "Asel baksana bi' bu güzel olur mu bana?"
Arzu'nun sesi ile arkama baktım. Üzerine tuttuğu bebek mavisi dizleri üzerinde duran elbiseyi gösteriyordu. "Arzucuğum nerden anlayabilirim böyle? Bir üzerine giyer misin bakalım" (elbise bölümün başındaki fotoğraflar içerisinde var.)
Geldiğimizden beri milyon tane elbise denediği için o da yorulmuştu. Oflayıp kabine girdi. İçeride de oturma yeri vardı ama bir kadın topluluğu girdiği için oturacak yer kalmamıştı.
Ayağı kalkmaya da korkuyordum. Kalkarsam bu yerde giderdi ve ben ayağımdaki topuklu ayakkabılar ile ayakta kalırdım.
Elimdeki telefonun titremesi ile ekrana baktım. Turkcell'den mesaj vardı... Normaldi. İş saati içerisinde olduğumuz için kızlar çalışıyordu.
Arzu, pastanesini yanında çalıştırdığı gence emanet edip çıktığını söylemişti. Önümden geçen insanlar ile başımı kaldırdım. İçerideki kadınlar çıkıyordu. Gözüme kestirdiğim yerin boşaldığını görünce ayağı kalkıp oraya oturdum.
Şimdi hem içerideydim hem de kabinin karşısında. Önümdeki kabin açılıp içinden Arzu çıktı. Gösterdiği elbise aşırı üzerine yakışmıştı. Fiziği zaten güzeldi ama sanki onun için dikilmiş gibiydi.
