"Hayat; siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir" diye boşuna dememiş John Lennon.
♦
"Senlik bir şey yok" geldiğimizden beri ilk defa konuşarak denizdeki bakışlarının bana dönmesini sağladım. Başını eğip güldü. "Benlik bir şey yok? Nelik bir şey va...
Canlarım kitabımızın okunması gittikçe artıyor fakat oy ve yorum sayısı çok az. Lütfen bölümü okumaya başlamadan oy verir misiniz? Her satırda düşüncelerinizi yazar mısınız?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi Okumalar✨
Hani bazı anlar vardır ya, kendini çok savunmasız hissedersin. Çevrende milyonların olduğunu bilmene rağmen kimsesizlik hissi kaplar içini.
Sanki koskocaman dünyada yalnızca sen kalmışsın gibi. Sesini duyurmak istersin ama ne kadar çığlık atsan da duyulmaz, ama bir his daha vardır.
O da o kimsesizlik çukurundan kendini aklayıp çıkmaktır. Tam dibe battım derken bir anda kalbinin ortasında bir güç belirir 'kalk ve başar' der.
Ben buna özgüven diyordum. Ne kadar yerin dibine batarsan bat, içinde kendine dair ufacık özgüven varsa çabalar çıkarsın.
Daha önce de söylemiştim. Bir insanın kendine güveni olmadığı sürece küçücük bir zorluk bile ona dağlar kadar bir farkla gelir.
Geçenlerde bir arkadaşım ile konuşmuştum. Bana kendini tanımak istediğini ama bir türlü tanıyamadığını söylemişti. Ona her şeyden önce kendini sevmesini ve yaptıklarının arkasında kalması gerektiğini söylemiştim.
Ama en önemli olan her zaman kendine güven ve sevgiydi. Bir insan kendini tanıyamazsa kimseyi tanıyamazdı.
Karşımda Esma duruyordu. Esma ortaokul dördüncü sınıf yani sekizinci sınıfa giden bir kızdı. Bu sene liseye geçiş sınavına gireceği için ailesi tarafından baskı uygulanıyordu.
İlk odaya girdiği zaman bir tereddüt, küçücük bir terslikte kaçma hissi vardı. Odaya girdiğinde sandalyeye oturdu ve ellerini kanatma pahasına tırnak etlerini çekiştirdi.
İnsanlar kendini güvensiz ve olmaması gerektiği bir yerde hissettiği zaman ya elleri ile oynar ya saçları ile ya da yanında taşıdığı aksesuar veya eşya ile ilgilenirdi. Maksat kendini rahatlatıp bulunduğu anbiyansta olmadığını kendine kanıtlamaktı.
Esma ismini söyledikten sonra sustu ve hiçbir şey söylemedi bir süre, daha sonra sıkılmış etrafı incelemişti. Gözleri en son benimle ile buluştuğunda gözlerinde çaresizlik ve bitmişlik gördüm. Bana 'beni buradan çıkar' der gibi bakıyordu.
Oysaki bilmiyordu ki onu yaşadığı belirsizliklerden ben kurtaracaktım.
Bendeki gözlerini ellerine çevirip bırakmadığı etleri kaldığı yerden çekiştirmeye devam etti. "D-doktorumun zoru ile geldim. Ne yapılacaksa yapılsın evime gitmek istiyorum." Alelacele konuşup sustu.
