"Hayat; siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir" diye boşuna dememiş John Lennon.
♦
"Senlik bir şey yok" geldiğimizden beri ilk defa konuşarak denizdeki bakışlarının bana dönmesini sağladım. Başını eğip güldü. "Benlik bir şey yok? Nelik bir şey va...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar ✨
Deniz'in bedenime vurduğu ferahlatıcı havanın hiçbir yerde bu kadar beni rahatlattığını düşünmüyordum.
Gülay ablalardan çıktığımdan beri burada, bankta oturuyordum. Bayağı süredir oturduğum için vücudum uyuşmuştu. Kalkmakta istemiyordum, kalkıp eve gidersem annem neden erken çıktığım ile ilgili konuşacak başımı ağrıtacaktı.
Yanağımda hissettiğim ıslaklık ile başımı gökyüzüne çevirdim. Yağmur çiseliyordu. Burada kalırsam hasta olacaktım ama eve de gitmek istemiyordum.
Bilmiyorum yanlış mı yapmıştım ama Kuzey'in söylediğini saçma buluyordum. Saf değildim ne dediğini gayette iyi anlamıştım. Ama daha ne kadar olmuştu da böyle konuşabiliyordu.
Saçmaydı. Yanlış düşünmek istemiyordum ama iki günlük hisleri olabilirdi ya da ne bileyim hoşlanmışta olabilirdi.
Bu yaşıma kadar sürekli bu teklifleri duymuştum ama babam dışında hiçbir erkeğe güvenmiyordum. Daha önce de söylediğim gibi derinden hissetmediğim hislerim olmadığı sürece ilişki yapmayacaktım.
Mutluydum zaten böyle. Daha ilk okulda bile evcilik oynamazdım. Doktorculuk, öğretmencilik, poliscilik oynardım ama bildim bileli evcilik oynamayı sevmezdim.
Uzun bir süre Kuzey'e görünmeyecektim. Son zamanlarda sürekli yan yana olduğumuz için bir anda böyle hissetmiş olabilirdi. Her zamanki gibi kendi kabuğuma çekilmem iyi olacaktı.
Olabildiğince herkesten uzak kalacaktım. Ben buydum. Yakın arkadaşlarım dışında kimse ile sohbet etmezdim. Mesleğim istisnaydı tabii! Yıldızlarım ile konuşmak asıl benim için terapi gibiydi. Onlara yardımcı olmak kadar güzel bir şey yoktu bu hayatta.
Yağmurun daha da artması ile el mecbur ayağı kalkıp vücudumu ensettim. Cebimden telefonumu çıkarıp Selin'i aradım. İki kere çaldıktan sonra özlediğim sesi ahizeden duyuldu.
"Alo Asel'im, sen beni arar mıydın ya?"
Sesi çok neşeli geliyordu. Muhtemelen işini bitirmiş eşyalarını topluyordu. "Birtanem çıktın mı işten?"
"İçine mi doğdu kız, şimdi arabaya biniyordum ben de. Ne oldu hayırdır?"
"Direkt eve mi geçeceksin?" Arabanın çalışma sesi geldikten sonra "evet birtanem. Ölüyorum yorgunluktan. Ne oldu niye sordun?"
"Sana gelebilir miyim? Dışarıdayım" kısa bir süre ses gelmedi ardından resmen cırladı. "YA ASEL VALLAHİ BENİ SİNİR EDİYORSUN HA! ANAHTARI DAHA GELDİĞİN GİBİ VERMEDİM Mİ SANA!? BİR DE DIŞARIDA YAĞMUR SESİ DE GELİYOR. ÇABUK EVE GİT" deyip derin bir nefes aldı "huh! Sana bağırırken enerji harcadım. Benim ufak bir işim var geldiğimde evde ol. Haydi görüşürüz" deyip telefonu kapattı.
