"Hayat; siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir" diye boşuna dememiş John Lennon.
♦
"Senlik bir şey yok" geldiğimizden beri ilk defa konuşarak denizdeki bakışlarının bana dönmesini sağladım. Başını eğip güldü. "Benlik bir şey yok? Neylik bir şey v...
Canlarım kitabımızın okunması gittikçe artıyor fakat oy ve yorum sayısı çok az. Lütfen bölümü okumaya başlamadan oy verir misiniz? Her satırda düşüncelerinizi yazar mısınız?
Oy verdiyseniz bölüme geçebilirizz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar✨
Yorulmuştum. Gerçekten deli gibi yorulmuştum. Uyuyup hiç uyanmamak istiyordum.
Kalabalık, daha doğrusu aşiret ailelerde büyük gelinden sonra küçük gelin sizin anneniz ise sürekli sizde olurlardı. Bizde şehir dışından gelen o kadar çok akraba vardı ki Zeynep yengelerde -Arzu'nun annesi- yer kalmayınca bize gelmişlerdi.
Babamlar dokuz kardeşti. Biz dahil dört aile İzmir'deyken, bir amcam Muğla'da, iki amcam Mersin'de, bir amcam Balıkesir'de ve bir amcam Isparta'daydı. Akrabamızın düğünü dolayısıyla hepsi İzmir'e gelince haliyle karmaşa oluyordu.
Dün akşam kına olduğu için gece yarısı hepsi İzmir'e gelmişlerdi. Düğün evi zaten kalabalık olunca biz ve iki amcam misafirleri evlerimize almıştık. Gece yarısında çay, yemek vesaire derken en son mutfak masasında uyuyakalmıştım.
Şimdi ise düğün saati yaklaştığı için evde bir curcuna vardı. Çocuklar oradan oraya koşturuyor, kadınlar hazırlanıyor, adamlar ise erken hazırlandığı için kapının önünde bekliyorlardı.
Çocuğunu hazırlayan aşağıya göndermeye başlarken evde sadece kadın sesi duyulmaya başladı. Hazırlanan olsa bile asla aşağıya inmiyordu, koro halinde inmek hoşlarına gidiyordu herhalde.
Duygu yengem tabii ki herkesten önce hazırlanmış diğerlerine yardım ediyordu. Yardım işi bitmiş olacak ki kucağındaki Miray ile yanıma oturma odasına girdi.
Koltukta yarı uzanır halimi düzeltip oturdum. Kızını yere bırakıp oyuncağını eline verdi. Onu izlerken bir anda başını kaldırıp beni süzdü. Üzerimde eşofman ve t-shirt vardı. Her zamanki gibi en son ben çıkmayı düşünüyordum. Hem arabada yer de yoktu, boşu boşuna sıkış tıkış gitmeye gerek yoktu.
Elini beline attı "kız sen niye hazırlanmadın?!" Gazabından kurtulmak imkansız gibi bir şeydi. "Yenge biliyorsun zaten en son ben çıkacağım, niye şimdi hazırlanayım?"
Yastığı alıp üzerime attı. "Ya ben onu yeni düzelttim!" Diğer minderi alıp onu da attı... "Asel kalk giyin hemen. Beraber çıkacağız. Sensiz şuradan şuraya gitmem"
