Bir gece kulübünde barmaidlik yapan Rüya ve aynı kulüpteki grubun gitaristliğini yapan çocukluk arkadaşı Uraz'ın geçmişe dayalı hikayesi.
*
"Sana uzak olmak da yakın olmak da zor," diye fısıldadı kulağıma doğru. Boynuma çarpan ılık nefesi göz kapakl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Harry Styles - As It Was
İyi okumalar <3
❆
"Şu işlerini de bir kere düzgün yap Efe ya!"
Gün içerisinde defalarca kez Efe'nin arkasını topluyordum ve bunun kaçıncı kez olduğunu hiç ama hiç bilmiyordum. Aldığı şeyleri yerine koymak gibi bir huyu yoktu veya bir şeyi hep ait olmadığı yere koyardı. Güya aynı işi yapıyorduk ama ben ondan daha çok çalışıyormuş gibi hissediyordum.
Efe şu an burada değildi. Benden bir saat önce bir takım mazeretler uydurarak çıkmıştı kulüpten. Tezgâhı düzenleme işi tamamen bana kalmıştı bu sebeple.
Kot pantolonumun cebinden telefonu çıkarıp saati kontrol ettim. Sabahın beşi olmak üzereydi. Herkes gittiği için kulüpte ben ve birkaç çalışan dışında kimse yoktu. Benim de işim bitmek üzereydi, birazdan çıkardım büyük ihtimalle.
Cebimden telefonu çıkarmışken geri sokmadan önce çalmakta olan şarkıyı değiştirdim. Bir iş yaparken şarkı dinlemeyi çok seviyordum. O işin daha kısa sürede bittiğini hissettiriyordu bana garip bir şekilde.
Saat tam beş olduğunda kulüpten çıkmıştım. İçeriden çıkardığım siyah çöp poşetini yolun karşısındaki çöp konteynerına atarak yoluma devam ederken sabahın bu saatlerinde buz gibi olan havanın etkisiyle üzerimdeki montun içine gömülmüştüm adeta. Fermuarı sonuna kadar çekip şapkasını taktıktan sonra ellerimi ceplerime yerleştirdim. Yürürken ağzımdan çıkan nefes soğuk hava sebebiyle bir buhar oluşturuyordu.
Çalıştığım kulüp evimize yakındı. Yakın olması benim şansımaydı çünkü sabahın çok erken saatlerinde işten çıkıyordum. Bu saatlerde ne otobüs ne de taksi bulmak kolay oluyordu. Birkaç kez şanslı zamanlarıma denk gelmiş ve taksi bulmuştum ancak her zaman bu kadar şanslı olamıyordum.
Karanlık sokakta ilerlerken arkamdan gelen bir adım sesini işittiğimde boşluğuma geldiğinden olsa gerek kısa bir an adımlarım yavaşlamıştı. Halbuki daha da hızlanması gerekiyordu.
Adımlarımı hızlandırarak yolun diğer tarafına geçtim. Belki de arkamda normal bir şekilde yürüyen, amacı sadece evine gitmek olan birisi vardı. Belki de bir kadın vardı ama böyle anlarda insanın zihni hep en kötü ihtimal üzerine çalışıyordu.
Hayır insanın değil, bir kadının zihni.
Erkekler için saat önemli olmaksızın dışarıda tek başına yürürken endişelenmelerini gerektirecek bir durum söz konusu olmuyordu. Ben her gün bu yolu yürürken arkamı bin defa kontrol etmek zorunda kalıyordum. Bu sebepten dolayı da işimi bırakmak istiyordum. Sadece bir ay olmuş olmasına rağmen.
