Bir gece kulübünde barmaidlik yapan Rüya ve aynı kulüpteki grubun gitaristliğini yapan çocukluk arkadaşı Uraz'ın geçmişe dayalı hikayesi.
*
"Sana uzak olmak da yakın olmak da zor," diye fısıldadı kulağıma doğru. Boynuma çarpan ılık nefesi göz kapakl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Anna Blue - Silent Scream
İyi okumalar <3
❆
"Hani zamandı tek çare?
Devrildim şişelerce...
Kabulüm mesafene, bir gecelik olmak nedir öğret duymasın kimse."
Bluetoothlu kulaklıklarımdan kulağıma sızan şarkının sözlerini kendi kendime mırıldanırken merdivenleri birer ikişer yavaş yavaş inmekteydim. Kahvaltı yaptıktan sonra spor kıyafetlerimi giymiş ve kendimi odamdan dışarıya atmıştım. Tabii kahvaltı demek için çok geç bir saatti. Saat iki gibi uyanmıştım ve bir şeyler atıştırmıştım.
Sabahın bir köründe eve gelip direkt uykunun kollarına bırakınca insan kendini, kahvaltı saatleri de normal insanlarınkinden epey farklı oluyordu.
Basamakları bitirdiğim esnada oturma odasında elinde telefonuyla çıkan abimi görünce tırabzana tutunarak durdum. Kulaklıklarımdan birisini çıkarırken abimin bakışları beni bulmuştu. Beni görür görmez gülümsedi ve telefonu cebine sıkıştırdı. "Günaydın uykucu."
"Günaydın," dedim neşeyle. "Çıkmamışsın bugün bir yere?"
Abimi evde bulmak çok zordu. Dışarıda arkadaşlarıyla takıldığını söylerdi hep. Genelde gece geç saatlerde gelirdi eve. Bazense benim çalıştığım yere gelir sabah beni alır, benimle beraber bulurdu evin yolunu. Bu konuda babamla çok atışıyorlardı fakat abim yine bildiğini okumaya devam ediyordu.
"Arada bir hayırlı evlat imajı çizesim geliyor." dedi sırıtarak.
"Oyy," Yanına yaklaşarak abimin yanağından makas aldım. "Evladın senden daha hayırlısı mı olur?"
İki parmağımın arasına kıstırdığım yanağını çekiştirmeye devam ederken abim elimi ittirerek kolaylıkla benden kurtuldu. "Yapma kızım şunu, imajımı çiziyorsun demiyor muyum ben sana?"
"Aman, ölürsün sanki." Yalandan bir surat buruşturmayla beraber geri çekildim.
Abim beni baştan aşağı süzdükten sonra "Aşağıya mı?" diye sordu. Kafamı sallayarak onayladım. Epeydir sporu aksatıyordum. Bugün vakit bulmuşken biraz kaslarımı harekete geçirsem iyi olacaktı.
"Yürü bakalım," dedi aşağı kata inen merdivene doğru yürümeye başlayarak. "Alalım biraz boyunun ölçüsünü."
"Yani haşatımı çıkaracaksın." diye sızlandım peşine takılırken.
Dalga geçercesine konuştu. "Kemiklerin ısınsın biraz."
"Kemiklerim ısınmıyor, kırılıyor." Abimin sporda ya da dövüşte bana hiç acıması yoktu. Hocamın işi çıktığı zamanlarda bazen abimle çalışmak zorunda kalıyordum ve beni yere yapıştırırken içi bir gram sızlamıyordu. Klasik türk abisi diyemeyeceğim kadar acımasızdı. Benim abim farklı bir tür olmalıydı.
