Bir gece kulübünde barmaidlik yapan Rüya ve aynı kulüpteki grubun gitaristliğini yapan çocukluk arkadaşı Uraz'ın geçmişe dayalı hikayesi.
*
"Sana uzak olmak da yakın olmak da zor," diye fısıldadı kulağıma doğru. Boynuma çarpan ılık nefesi göz kapakl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Demi Lovato - Lionheart
İyi okumalar <3
❆
"O kız benim kardeşim."
Uraz'ın dudaklarından dökülen sözcüklerin ardından ikimizin arasında derin bir sessizlik oluşmuştu. Dudaklarım şaşkınlıkla aralanıyor, sözcükler dilimin ucuna kadar geliyor ve sonra konuşamadan dudaklarım tekrardan kapanıyordu.
Uraz'ın kardeşini bulmuş olmasına mı şaşırsam yoksa onu kendi kardeşinden kıskandığım, içten içe kıza kurulduğum için utanç mı duysam ikilemindeydim. Gerçi şaşkınlığım daha ağır bastığı için utancımı şimdilik geri plana atabiliyordum.
"Nasıl yani?" diye sordum şaşkınlığımı üzerimden biraz da olsa atabildiğimde. "Yarel bu kız mı?" Kızın yüzü zihnimde canlandı. Aynı Uraz gibi koyu kahverengi saçları vardı, gözlerinin de koyu olduğunu hatırlıyordum. Pek hoşlanmadığım için kızı çok incelememiştim ama Urazla çok benzemedikleri ortadaydı. Dört yaşında onu son gördüğüm zamanları hayal meyal hatırlıyordum. Küçüklüğü ile de alakası yoktu, bu normaldi.
"Evet," dedi Uraz. "O."
Bana arkasını dönüp biraz önce benim oturduğum banka doğru ilerlemeye başladığında bir süre Uraz'dan geriye kalan boşluğu izlemiştim. Benim bu gerçeği hazmetmem uzun sürecek gibiydi.
"Biliyor mu senin onun abisi olduğunu?" Olduğum yerden ayrılmadan Uraz'a doğru çevirdim bedenimi. Banka oturmuş ve sırtını yaslamıştı. Bu soğuk havada üzerinde sadece ince bir gömlek olmasına rağmen üşüyor gibi görünmüyordu.
Mavilerini gökyüzünde gezdirirken sorumla beraber kafasını indirmiş ve gözlerime bakmıştı. Bakışları donuktu, boştu. "Bilmiyor."
"Bunca zaman abisini hiç aramamış mı?" Birbirlerinden koparıldıklarında daha dört yaşında küçük bir çocuktu ancak hayal meyal de olsa bir abisi olduğunu hatırlardı.
"Öldüğümü sanıyor," dedi dümdüz bir ses tonuyla. Bakışlarını gözlerimden ayırmış ve taş zemine indirmişti. Bu konu canını sıkıyordu, hatta belki Uraz'ı üzüyordu. Açık açık belli etmese de ses tonu, mimikleri her şeyi açıklıyordu. "Annesiyle babası küçükken araba çarptığını ve öldüğümü söylemişler. Bir tane de mezar ayarlamışlar, ayda yılda bir oraya gidiyormuş."
Düşününce Uraz açısından çok kötü bir durumdu bu. Yıllar sonra kardeşine ulaşmıştı. Belki de ikisinden çalınan yılların telafisini yapacağını düşünüp heveslenmişti. Kardeşini bulduğundaysa kendisini ölü bildiğini öğrenmişti. Şimdi nasıl karşısına geçip 'ben senin abinim, ölmedim. Seni kandırmışlar' diyecekti ki? Başta kardeşi buna nasıl inanacak, ne tepki verecekti?
