Under the Sky

Part 01

" ඉක්මනට එන්න්කො ශේන්..."

ලකීෂ් මහ හඬින් බෙරිහන් දෙන්නට වූවත් මම අලස ගමනින් ම ඇවිද ගියෙමි.

" මොකක් ද අනේ... ඔයා නම් හැමදා ම ඔය විදිහමයි... හැමදා ම පරක්කුයි කිය කියා මම බොරුවට බැනුම් අහනවා... "

මම ලකීෂ් වෙත ඔරවමින් අමනාපයෙන් යුක්ත ව පැවසූවෙමි. ඔහු සෑම දිනක ම මෙසේ ය. උදෑසන අප දෙදෙනා පාසලට එක් ව පියමැන්න ද ඔහුගේ මෙම වදන් සමූහයෙන් කිසිදාක මා හට ගැළවීමක් නො වීය.

" ඉක්මන් කරන්න ශේන්. නැත්නම් අදත් මට සාජන්ගෙන් පනිශ්මන්ට් එකක් හම්බෙයි. ඊයෙත් මම ගුටි කෑවා... "

ඔහු නාහෙන් අඬමින් මෙන් පැවසුවේ ය. ඔහු සෑම උදෑසනක ම මෙසේ ය. මන් ද ඔහු ශිෂ්‍යභට පුහුණුවීම් සඳහා සෑම දිනක ම උදෑසන ම පාසල පැමිණිය යුතු ය. ප්‍රමාද වී පැමිණෙන්නන් හට ඔවුන්ගේ සැරයන්ගෙන් දඬුවම් නියත විය. ලකීෂ් මාගේ හොඳ ම මිතුරා වූ අතර ශිෂ්‍යභට ජීවිතය එතරම් අසීරු වුව ද ඔහු එයින් ගළවා ගත නො හැකි වූයේ එයට ම මල්ටිබොන්ඩ් ගා අළවා ඇති ලෙසකිනි.

" හරි හරි... යමු. මට ඔයා ගුටිකනවා බලන්න ඕනි නැහැ... "

මම ඔහුවත් ඇදගෙන ම බස් නැවතුම්පළ වෙත ගොස් පැමිණි බස් රථයේ එල්ලුණෙමි. බස් රථය පැය භාගයකට පමණ පසු පාසල අසළින් නැවැත් වූ පසු අපි දෙදෙනා එයින් බැස ගතිමු.

පිස්සුවෙන් මෙන් පාර හරහා පැනීමට ගිය ලකීෂ් ව අතකින් අල්ලා නතරකර ගත් මම මාර්ගයේ වාහන පැමිණෙත්දැයි පරීක්ෂා කර ඒ හරහා පැන පාසලේ ප්‍රධාන ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වීමු. ඉන් පසු ප්‍රධාන ගේට්ටුව අස්ළ ම සිටගෙන සිටි ශිෂ්‍ය නායකයන්ගේ උකුසු බැළුම්වලින් ගැළවෙමින් කෙසේ හෝ පාසල තුළට පැන ගතිමු.

" එහෙනම් ශේන්... මම ගියා... "

" බායි! බායි.... යනවා ඉක්මනට. නැත්නම් අදත් ගුටිකන්න වෙයි... "

මම ක්‍රීඩා පිටියේ ඔවුන් පුහුණුවීම් සිදු කරනා ස්ථානයට ම ගොස් ඔහුට සමුදුන්නෙමි. ඒ වන විටත් අනෙක් සිසුන් ශරීරය උණුසුම් කිරීමේ ව්‍යායාම සිදුකර අවසන් ව තිබිණි. ක්‍රීඩා පිටියෙහි වූ පිහිඹියා සෙවණ වෙත ඇවිද එමින් සිටි ඔවුන්ගේ සාජන්ගෙන් ලකීෂ් ප්‍රමාදය සඳහා සමාව ඉල්ලනු මම ඈතින් සිට බලා හිඳියෙමි. ඔහු සිතූ පරිදි ඔහුට දඬුවම් හිමි වූයේ නැති අතර ලකීෂ් තනිව ම ශරීරය උණුසුම් කරගැනීමට විය.