Oğuz

45. Bölüm

Rüzgarın tatlı huzurunda mest olurken bahçede banklardan birinde oturmuş kitap okuyordum.

Bahçedeyken kendimi sanki burdaymış gibi hissetmiyordum çünkü etraftaki sesler buna engel oluyordu. Bu iyi bir şeydi.

Uzun zaman sonra kendimi gerçekten dışarda gibi hissediyordum. Kendimi özgür hissediyordum. Tek arkadaşım kızıl kafaydı.

Onunla arada da olsa konuşuyordum, sohbeti keyifliydi. Buraya geleli yaklaşık 10 gün kadar olmuştu. Alışıyorum, alışmaya çalışıyordum.

Siyah kapşonlu adamı günün belli zamanlarında belirli yerlerde görüyordum ama artık umrumda değildi. Burdaki delilerden biri olmalıydı. Başkasının hayatına burnumu sokmayacaktım.

Yan tarafa döndüğümde kızıl kafayı gördüm. Etrafına bakıyordu, birini arıyor gibiydi.

"Hey!" diye bağırdığımda bakışları bana döndü ve aradığını bulmuş gibi gülümsedi.

"Sonunda." diyerek kendini yanıma attığında "Selam!" dedi her zamanki neşeli sesiyle.

Aynı şekilde karşılık verdim.

Gözlerim her zaman gördüğüm çillerini aradığında kaşlarımı çattım. Çillerini kapatıcıyla kapatmıştı.

"Çillerin.." diye mırıldandığımda yerinde rahatsızca kıpırdanıp "evet?" dedi.

"onları neden kapattın?" dediğimde nefesini verdi. "Çirkinler, hemde fazlasıyla." dedi.

Çillerini seviyordum. Kapatması hoşuma gitmemişti. Bir şey demek istemiyordum ama kendimi tutamadım.

"Onları, Bence yani.. Kapatmamalısın. Sana yakışıyorlar. Çillerini seviyorum." dediğimde yüzünde hafif ve sıcak bir gülümseme oluşmuştu.

Yutkunarak bakışlarını hafif kaçırdı ve "Teşekkür ederim." diyerek mırıldandı.

Bende gülümsedim. Konuyu değiştirmek istiyor gibiydi çünkü yanakları hafif kızarmıştı.

Kızıl kafa utanmıştı.

"Ne okuyorsun." diyerek kitabı nerdeyse içine girecek kadar yakında tutarak yüzünü saklamaya çalıştığında kendimi tutamayıp bir kahkaha patlattım.

"Hiç, klasiklerden bir şey." dediğimde anladım gibisinden mırıltılar çıkarmıştı.

"neyse ben artık gideyim. Keyifli okumalar!" diyerek bir şey dememe fırsat vermeden gittiğinde gülerek başımı iki yana salladım.