Kalp Kırıkları (TAMAMLANDI)

~Sarı Kurdeleler~

Yeni bölümümüze hoşşş geldinizzzz

Sizi daha fazla bekletmeden yeni bölümü atmak istedim. Ama bu ufak bir detayı atlamak istemiyorum. Bu bölümde dörtlünün erkekler tayfası yok. Bir sonraki bölümde dörtlüden sadece Efken olacak, öbür bölümde de Uzay olacak. Böyle olmasının sebebi üç parçayı bir bölüme toplarsak çok uzun olacaktı. Ama ben sizi sıkmak istemiyorum. Çünkü bu parçalar da bana göre zaten uzun.

Hikayeyi okurken 2021 yılını baz almanızı tavsiye ederim.

Bir de bir şey soracağım: Şarkı gözüküyor mu? Bpfmgpvpdkgpfkkdkvj

Şimdi bölüme geçebiliriz. Umarım beğenirsiniz.

"Dün gece yaralı küçük bir kız bulunmuş
Etrafına sarı kurdeleler sarılmış
Son bir kez süslemek istemiş onu büyükler
Yine yasaklarıyla"

Hadi0zaman gururla sunar.

Öyle bir an gelir ki hüngür hüngür ağlamak istersin ama gözünden tek bir damla yaş bile gelmez. İşte o anı anlatmaya kelimeler yetmez. Aslında hiçbir acı bir kelimeyle sınırlandırılamaz. Çünkü her hayat bir kelimeyle geçiştirilemeyecek kadar değerlidir.
Temmuz... Hâlâ yaralı küçük bir kız çocuğu... Sanki üç yıl öncesine dönmüştü birden. Aynı o zaman olduğu gibi savunmasız hissetmişti yine kendini. Ve onun bunları hissetmesine neden olan iki kişiden birinin babasının olması daha da acı vericiydi. Bir rüyadan uyanmış gibi hissediyordu. Dizlerinin üstüne düştüğünde etrafına baktı önce. Onun evi... Halbuki yeni başlangıçlar yapmayı planlıyordu ama bir not yetmişti onu sarsmaya. Ama bir fark vardı, o da onun bir kere de olsa kazandığıydı. Niye yine kazanamasındı ki?

Yıl 2005

Yaşıtlarının hayalleri daha fazla abur cubur yada oyunken Temmuz'un hayali o evden annesi ile birlikte kaçıp kurtulmaktı.Söz vermişti annesi ona, o gün değilse de başka bir gün gideceklerdi o evden. Okula başlayacaktı, arkadaşları olacaktı. Annesi bir daha ağlamayacaktı.Bir daha o adam onları korkutamayacaktı. Ama tüm bunlar sadece o evden kaçtıklarında olabilirdi,belki de hiçbir zaman. Onun oyun oynayabileceği bir arkadaşı yoktu, sadece dayısı vardı.Ve dayısı yaklaşık bir ay önce gerçekleri yani ablası ve yeğeninin şiddet gördüğünü öğrenmişti.Hatta büyük bir kavga etmişlerdi.Temmuz'un babası, ne karısının ne de kızının birileriyle görüşmesine de izin vermiyordu zaten, akrabalarıyla bile çok sık görüşemiyorlardı.Ki artık Temmuz'un dayısı Tekin'den başka kimseleri de kalmamıştı.Tekin de eniştesine karşı gelince ipler iyice gerilmişti. Temmuz'un annesi kardeşini korumak için artık onunla görüşmüyordu ve bu da sırf ona zarar gelmesin diyeydi.

Temmuz her gün yaptığı gibi o gün de oturma odasındaki koltuklarda oturuyordu. Başını öne eğmiş çocuk aklıyla yaşadıklarını düşünüyordu.Hep affediyordu babasını, vücudundaki ve kalbindeki izlere rağmen.Camın tıklatılmasıyla başını kaldırdı. Tam annesine seslenecekti ki dayısının ona sus işareti yapmasıyla vazgeçti. Hemen camı açtı.

"Niye geldin ki? Babam geldiğinde görürse seni çok kızar."

"O bana kızsın, ben de ona kızarım.Yeğenimi ve ablamı görmeye gelmişim, ne diyecekmiş?"

Dayısının söylediğine gülümsedi Temmuz. Ama bu gülümseyişinin de soluşu gecikmedi.

"Kimle konuşuyorsun sen!?"

"Abla!"

Kardeşini camın ardında gören kadın hemen Temmuz'un yanına geldi.

"Git mutfağa Temmuz!"