Kalp Kırıkları (TAMAMLANDI)

~KALP KIRIKLARI~

Yeni bölümümüze hoşşş geldinizzzz canlar.

#KalpKırıklarıBirinciKısımFinali

Ne yani? Bitiyor mu cidden? Üç senelik bir serüven. Dile kolay geliyor söylemesi ama içimde barındırdığım o duygular için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.

Neyse ki birinci kısma nazaran daha kısa olsa da ikinci kısım hâlâ yazılmaya devam ediyor. Ama Kalp Kırıkları evrenini çok özleyeceğim.

İyi okumalar dilerim.

Hadi0zaman gururla sunar.

Ülkü Hanım ve Efken gerginlik içinde Ertem'i bekliyorlardı. Ülkü Hanım, Ertem'i eve almamakta kararlı olsa da Efken onun gibi düşünmüyordu.

Ülkü: Tamam oğlum, kabul ettim zaten. Alacağım onu eve. Ama bu ısrarının altında ne yatıyor?

Efken gülümseyerek elindeki eski albüme bakmaya devam etti. O albümde Ülkü Hanım ve eşinin evlendiği günden bu yana Karan çekirdek ailesinin birçok fotoğrafı vardı.

Efken: Aa bak hangi fotoğrafı gördüm? Hani abimle yanlışlıkla babamın arabasında kilitli kalmıştık ya. Ona denk geldim. Babam ne kızmıştı be. Tabii o zaman ben yedi yaşındayım, afacanlıklar falan üff. Elebaşımız abimdi ama. Sen terlikle on ikiden vuruverirdin hedefi. Babam... Babamı çok aşırı kızdırmazsak sesi çok yükselmezdi ama bir bakışı yeterdi bizi uslandırmaya. Nişan gününün ertesi günü... Öyle bir bağırmıştı ki bana. Son kez görmüşüm meğer, son kez duymuşum sesini. S-son kez...

Aklına gelen an ile albümün kapağını sertçe kapattı. Canı yanıyordu, yüreği yanıyordu. Zihnindeki sesler susmuyordu. Acı ile elini kalbine götürdüğünde ağlamamak için büyük bir savaş veriyordu. Babasını çok özlemişti.

EfAy'ın nişanının ertesi günü

Efken gerginlikle evinin içinde bir o yana bir bu yana giderken elindeki alyansla oynuyordu. Ailesinin yanına gitmek istiyordu ama son konuşmalarından sonra yanlarına gitmeye çekiniyordu. Yazdığı mektupların da hiçbir şekilde karşılığı gelmemişti, okuyup okumadıklarını bile bilmiyordu.

Yalnız kalmıştı orada, o nişan kurdelesi kesilirken yanında bir ailesi yoktu. Oysa ne de çok isterdi gelmelerini.

Kapı çaldığında ağır adımlarla kapıyı açmaya gitti ve açtı. Gelen kişiyle gözleri parıldayıverdi çocuksu bir neşe ile.

Efken: B-Baba... Hoş geldin. Gel, geç içeri.

Efken'in Babası: Gerek yok, iyi böyle.

Efken'in de o heyecanı içine kaçıvermişti babasının o buz gibi sesiyle. Babasının gözü oğlunun parmağındaki alyansa takıldı. Acı ve kırgınlıkla dolu bir bakış attı oğluna. Efken'in o kızın gerçek yüzünün farkında olmadığını biliyordu ama yine de geri adım atamıyordu o da oğlu gibi.

Efken'in Babası: Sen... Yaptın mı cidden bunu!? Nişanlandın mı o kızla!?

Efken: Evet... Biz nişanlandık Ayşıl ile.

Efken'in Babası: O kız için bizi ,aileni, silip attın yani. ÖYLE Mİ!?

Babasının kükreyişiyle içi titredi ama başını öne eğmedi bu sefer. O ailesinden hiç vazgeçmemişti ki.

Efken: Hayır! Ben sizden vazgeçmedim! Nasıl böyle düşünürsün ya? Ben sizden niye vazgeçeyim?

Babası öfke ile Efken'i duvara itti ve yakasından tuttu. Efken ise ona hiçbir şekilde direnmedi, babasının ona karşı olan öfkesini atmasını istiyordu. Affedilmek istiyordu, silinmek değil.