CANSIZ YILDIZLAR | Texting

45

Selammm biliyorum yine araya zaman girdi ama buradayız. Bolum geç geldi çünkü kurguyu unutmuş olduğumu hissedip baştan okumuştum. (Çok iyi geldi.) eğer siz de öyle bir sorun yaşıyorsanız öneririm kdhjdbdm

🌟Sınır: 80 oy.🌟
-

Aslında kandırılmış olduğum için yatağımda saatlerce ağlamam gerekirdi. Hem de ikinci kere aynı kişi tarafından kandırılmış olduğum için! Ama bu garip bir şekilde beni huzursuz etmiyordu artık. Ta ki Toygar'ın kampüs bahçesinde beni bulup, bir güzel şeyler söyledikten sonra öpmesine kadar...

Üstelik o an, uzun zamandır içimde olan bir gerçeği de sunmuştu. Onu sevdiğimi. Sonunda ona bunu söylemiş olmanın verdiği hafifliği de yaşıyordum artık. Yani, kısaca söylemek gerekirse kendimi hiç olmadığım kadar iyi hissediyordum.

"Afiyet olsun!" Yemeğin ücretini ödeyen bir müşteriye bunu der demez gülümsedim ve bir süre sonra lokantadan çıkışını seyrettim. Kendimi o kadar iyi ve enerjik hissediyordum ki!

Biraz önceki müşterinin verdiği ücreti kasaya yerleştirdim ve elime bir bez alarak mırıldandığım bir şarkının tekiyle beraber silmem gereken masaya doğru ilerlemeye başladım. Bir güzel sildikten sonra doğruldum ve gülümsedim. Ancak o an arkamı dönmemle bana bir uzaylıymışım gibi bakan annemi hesaba katmamıştım.

"Sen iyi misin?" Diye sordu tereddütlü bir şekilde. Sanki bunun cevabını veriyormuş gibi sallana sallana onun yanına doğru ilerledim ve yanağına hızlı bir öpücük kondurdum. "Tabii ki anneciğim!"

Bana ters ters baktı. "Hayırdır İnşallah."

Annem hâlâ şok bir halde bana bakarken köşede duran süpürgeyi aldım elime. Dükkan gayet de temizdi fakat ben bunu göremeyecek kadar aşktan gözü kör olmuş biriydim. Öyle ki ne yapacağımı bile bilmiyordum, heyecanım yüzünden bir oraya bir buraya gidip geliyordum.

"Yalnız ben süpürülecek bir yer göremiyorum, Masal." Annemin bu söylediğine bir an olsun takılmadan süpürmeye devam ettim. Zaten o da 'Allah akıl fikir versin' dercesine kafasını sallamış ve mutfağın yolunu tutmuştu.

Gereksiz süpürme işlemini nihayetinde bitirdim ve dükkana giren babama doğru baktım. Elinde, içinde ekmekler bulunan iki poşet vardı ve onları doğrayıp masaların üzerinde bulunan ekmek sepetlerine dolduracaktık.

Babam tam olarak iyileşmiş sayılmazdı fakat evde aradığı derman, sanırım ona yaramış gibiydi. Öyle ki artık lokantaya da uğrayabiliyordu. Zaten çok sıkılmış olduğunu söylemişti ve yıllardır yaptığı bu işi öyle kolayca bırakacak değildi.

"Kolay gelsin kızım," babamın bana söylediği bu şeyle gülümsedim. "Kolay zaten babacığım." Bu cevabım sonrası o da şaşkın bir gülümseme sergilemişti.

"Bakıyorum da bugün birileri iyi tarafından uyanmış?"

"Bugün dersim yok," heyecanla büfeye doğru gidişini seyredip ben de bir süre sonra peşinden gittim. Ekmek doğrama tahtasını çıkardı ve poşetten bir ekmek çıkarıp bana doğru "ee başka?" Diye sordu.

"Bu kadar." Şirince gülümsediğimde buna hiç de inanmamış gibiydi. "Biz senin dersinin olmadığı günleri de gördük be kızım."

Ee babacığım ben sana Toygar'la bir nevi sevgili olduk, dün beni öptü ve bu yüzden de 'güne açan çiçekler gibiyim' diyemem ki?

Sadece gülümsedim ve konuyu bir şekilde kapatmış oldum. Babam bir anlığına kol saatine doğru baktı ve "eyvah," dedi. "Benim namaz kaçıyor."

Hemencecik "sen git," deyip elindeki bıçağı kaptım. "Ben doğramaya devam ederim."