PATRICK'S POV
All my life, I thought of love as some kind of voluntary enslavement. Well, that's a lie: freedom only exists when love is present. The person who gives him or herself wholly, the person who feels freest, is the person who loves most wholeheartedly.
And the person who loves wholeheartedly feels free...
...I am convinced that no one loses anyone, because no one owns anyone.
That is the true experience of freedom: having the most important thing in the world without owning it.
"pat, do you want coffee?"
I close the book that I'm reading then I look at my sister.
"no thanks. Sa plane na lang ako kakain mamaya"
"ok, if you say so. Sure, ka na ba talagang sasama ka sakin?"
"ate, kagabi pa ko naka impake. Sure, na sure na ko."
she looks at me like she doesn't believe any single word that I've said.
"ate I'm fine swear! Tsaka kung iiwan mo ko sa bahay, sige ka magkakasakit ako sa sobrang depression at heart broken. Naku, baka ikasanhi pa yun ng pagka baliw ko. Gugustuhin mo ba na ang iyong nagiisang cute little brother eh tumira sa mental hospital?"
Kinurot ako ni ate
"oo na oo na! sasama ka na sakin "
"ayan!"
"sige, I'll just buy a coffee ha. Dito ka lang"
"sure. Bilisan mo, malapit na flight natin"
Umalis na si ate.
I look at my watch. 30 minutes to go.
30 minutes na lang, mag papaalam na ko ng tuluyan sakanya. Maybe I won't be seeing her again.
Ano kaya magiging reaction niya pag malaman niyang umalis na ko? Ayoko na kasi mag paalam sakanya, baka umiyak lang siya.
Ok ng ako ang nasasaktan kaysa siya.
Sayang hindi ko manlang nabigay yung gift ko sa kanya.
Dumating na si ate na may dala-dalang cup ng coffee.
"hay wala parin" she sat beside me
"ang alin?"
Tumingin siya sa watch niya "nothing"
Tumayo siya and nag lakad pabalik balik sa harapan ko while drinking the coffee.
Panay din ang tingin niya sa malayo pati sa watch niya.
"may hinihintay ka ba ate?"
"wala naman"
"eh bat palakad lakad ka? Siguro hinihintay mo ang boyfriend mo no?"
"boyfriend? Ano ka ba kapatid! Nandun ang boyfriend ko sa abroad!"
Eh sino naman hinihintay nito?
Umupo ako then tinignan ko ang relo ko. Ilang minuto na lang.
Kinuha ko yung book na binabasa ko then nag start ulit ako na basahin siya. Kesa naman si ate ang tignan ko, nakaka hilo lang ang pag paparit-parito niya.
"KOALA GONZALES!!!"
Napatayo ako bigla ng marinig ko ang boses na yun.
"hay at last!"
"wha---what the--?" gulat na gulat ako ng makta ko kung sino ang sumigaw.
Yanna is standing in front of me.
