𝒟𝒾𝒶𝒷𝑜𝓁𝒾𝓀 𝒟𝑒𝓈𝓉𝓇𝑜𝓎𝑒𝓇𝓈

Retake Postaci Ayato

Dzień dobry wieczór wszystkim!

Witamy się ponownie w kolejnym rozdziale Diabolik Destroyers, po dosyć pokaźnej przerwie. Rok akademicki rządzi się swoimi prawami, więc uznajcie to za powód braku aktywności.

Dzisiaj pod lupę weźmiemy postać Ayato oraz przeanalizujemy ewolucję jego charakteru.

Wszyscy znamy Ayato — ukochanego chłopca Rejetu oraz japońskiej publiki Diabolik Lovers, który w swojej karierze zaskarbił sobie tytuł „baby face" uniwersum... odbierając wszystko, co mógł Kanato.

Wspominam o tym, ponieważ uważam, że będzie to przydatne w ostatecznej analizie... albowiem posługiwanie się motywami ścieżki było dosyć skomplikowane.

Zauważyłam w trakcie czytania jego poczynań w Haunted Dark Bridal, iż historia tam opowiadana wydaje się bardziej chaotyczna pod względem postępu przyczynowo-skutkowego.

Niemniej jednak udało mi się odnaleźć jakieś przewodnie informacje, które zostały nam zaprezentowane, a zatem je streszczę.

— Wpływ dzieciństwa na ogólną personę Ayato oraz dziecinne zachowanie, jakie przejawia.

— Podobieństwo Ayato do Cordelii.

W trakcie trwania ścieżki można bardzo dobrze zauważyć, iż niektóre z czynów, jakie dokonuje, są bezpośrednią rekreacją czynów jego matki... inne stanowią tylko większą inspirację.

Cordelia w swoim gonieniu za uwagą męża rozkazała swojemu pierwszemu synowi, dziedzicowi do tronu, stać się lepszym od wszystkich swoich braci. Sama głosi bowiem, iż Ayato nie może być ani gorszy, ani na równi z synami Beatrix, a jeżeli nie uda mu się ich przewyższyć, to nie jest godzien być jej synem.

Scena, którą przytoczyłam, jest opisana w prologu serii Maniac, której rekreacją padnie protagonistka w Ecstasy no. 3. W niej, podczas oglądania gwieździstego nieba, chłopak strąca dziewczynę do jeziora ze słowami, ażeby przemyślała swoje zachowanie. Do tej sytuacji dochodzi, ponieważ zamiast patrzeć się cały czas na wampira, protagonistka obserwowała nocne niebo.

Dosyć dziwnie odbija także scena z Dark no. 3, w którym protagonistka jest bezbronna i przerażona na pastwę losu Ayato, które odzwierciedla to, jak sam się czuł w jeziorze.

Inna sytuacja, która wywarła na mnie wrażenie porównawcze, ma miejsce w Maniac no. 8, w której pomiędzy protagonistką a wampirem dochodzi do ich pierwszego stosunku.

Podczas „złączenia się w jedność" Ayato jest opisywany przez dziewczynę z uśmiechem szczęścia i spokoju ducha. O ile nie mogę tego podpisać pod udokumentowane zachowanie matki chłopaka, to z ręką na sercu mogę stwierdzić, że Cordelia musiała się tak samo czuć, kiedy sypiała z Karlheinz'em... Głównie przez to, iż wtedy miała ogromną część jego uwagi skupioną na sobie.

W Maniac no. 7 dochodzi do bardzo interesującego obrotu spraw, w którym też widać bezpośrednie zapożyczenie zachowań... w których Ayato próbuje wywołać w protagonistce zazdrość, czyli dokładnie to samo co robiła Cordelia poprzez sypianie z wszystkimi innymi mężczyznami.

Bohater, podobnie do swojej rodzicielki ma gorącą głowę — w Maniac no. 5, kiedy protagonistka delikatnie przypomina Ayato o jego obowiązkach, ten momentalnie oblewa ją kubłem zimnej wody, odpowiadając, tylko żeby dziewczyna już nigdy więcej nie odważyła się używać swoich słów do kontrolowania jego osoby.

Nie da się ukryć, iż wampir nie miał dobrego dzieciństwa, które ukształtowało jego późniejszą osobowość. Ta przeplatana jest z godnie noszoną maską pewnego siebie arystokraty, połączonego z ciągłą potrzebą troski opiekuna.