နှင်းဦး​ဝေ​ဝေ [ ဘာသာပြန် ]

Chapter 4

သူ့အသံက တိုးလွန်းသည်လည်းမဟုတ် ကျယ်လွန်းသည်လည်းမဟုတ်။

သို့သည့်တိုင် ​မြေပြင်ကိုရိုက်ခတ်သွားသည့် မိုးကြိုးသွားတစ်ခုနှင့် တူလွန်းလှကာ အ​တွေးများ​နေသည့် ဝိန်းရိဖန်အား တစ်ချက်တည်းဖြင့်လှုပ်နှိုးသွား​စေနိုင်လိုက်သည်။

အရင်ရက် သူမ ဤ​နေရာကိုလာသည့်အချိန်တုန်းက စန်းရန်အား အဘယ်သို့​သောစကားမျိုးကို ​ပြောခဲ့ပါသနည်း။

---"အားနာပါတယ်..ကိုယ်တို့ Bar က အရက်​တွေချည်းရတဲ့ Bar"

---"ဒါဆို စိတ်မ​ကောင်းစရာပဲ​ပေါ့"

ဝိန်းရိဖန် နှုတ်လမ်းကို တင်းတင်း​စေ့မိထားရင်း ရှက်​နေသည့်စိတ်က သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ဝါးမြိုပြီးဖုံးလွှမ်းသွား​လေ​တော့သည်။

ကံ​ကောင်း​ထောက်မစွာဖြင့် ဆူညံ​နေသည့်ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်​ကြောင့် ယမကာအ​ဖျော်ဆရာ​လေးက စန်းရန်၏စကားလုံးတို့ကို လုံးဝမကြားလိုက်ဘဲ ထူးထူးဆန်း​ဆန်းသာရပ်ကြည့်​​နေ၏။

"​ကော...ဘာလုပ်​နေတာလဲ"

ထို့​နောက် အံဆွဲထဲသို့ လက်ညှိုးထိုးပြပြီး အသံကိုမြင့်လိုက်၍ ;

"အစ်ကို ဒီထဲမှာထားထားတဲ့ လက်​ကောက်ကို​တွေ့မိ​သေးလား"

အသံကြားရာဆီသို့ စန်းရန် တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်၏။

ယမကာအ​ဖျော်ဆရာက ဆက်၍ ;

"ဒီဧည့်သည်လူကြီးမင်းက အရင်ရက် ကျွန်​တော်တို့ဆိုင်လာတဲ့အချိန်တုန်းက လက်​ကောက်ကျကျန်ခဲ့တာ ၊ အဲ့​နေ့က ယွိ​ကျော ​ကောက်ရထား​သေးတယ် ၊ ကျွန်​တော်..."

စကားကို ဤထိ​ပြောလာရင်းက ရုတ်တရက်ရပ်လိုက်ပြီး လမ်း​ကြောင်းလွှဲလိုက်၏။

"အစ်ကို သိမ်းသွားတာမဟုတ်ဘူးလား"

စန်းရန်က ခုံအမြင့်​ပေါ်တွင်ထိုင်လိုက်ပြီး ပျင်းတိပျင်းရွဲအသံဖြင့် 'အာ' ဟုတစ်ချက်ပြုလိုက်၏။

ယမကာအ​ဖျော်ဆရာ ;

"အစ်ကို ဘယ်နားမှာသိမ်းထားတာလဲ"

စန်းရန်က အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး​နောက် ​ရောက်တတ်ရာရာလိုက်ကြည့်​နေရင်း