နှင်းဦး​ဝေ​ဝေ [ ဘာသာပြန် ]

Chapter 50

စန်းရန်သည် ဝိန်းရိဖန်ထံမှ တုံပြန်မှုတစ်စုံတစ်ရာကို ​စောင့်မ​နေပါဘဲ ခပ်မတ်မတ်ပြန်ထိုင်လိုက်ကာ အိတ်ကပ်ထဲမှဖုန်းကိုထုတ်ပြီး နှစ်ကြိမ်ခန့်လှည့်ပတ်ကစားပြလိုက်သည်။ ​နောက်တွင်​တော့ အခု​လေးမှပဲ အိတ်ကပ်ထဲဖုန်းရှိ​နေ​ကြောင်း သိသွားခဲ့သည့်ပုံစံမျိုးဖြင့် ​မျက်နှာ​ပြောင်တင်းတင်းစကားဆိုလာခဲ့သည်။

"လက်စသတ်​တော့ ဒီမှာရှိ​နေ​တာပါလား"

"....."

ထပ်၍ အထူးတလည် ရင်းရင်းနှီးနှီးဖြင့် သတိ​ပေးလာပြန်​သေး၏။

"ရပြီ ၊ ယူ​ပေးစရာမလို​တော့ဘူး​နော်"

စိတ်ထင်​နေရုံသက်သက် ဟုတ်မဟုတ်ကိုမသိ ၊ ဝိန်းရိဖန်၏နှုတ်ခမ်းပါးမှာ ထုံချင်သလိုလိုဖြစ်​နေသည်ကိုသာ ခံစားမိ​နေရသည်။ နဂိုကတည်းက ​နေရာကျဥ်းကျပ်သည်ဟုဆိုရမည့်အခန်းမှာ ပို၍ပြွတ်သိပ်လာသည့်အလား ၊ စိတ်ထင်​ယောင်ထင်မှားဖြစ်​​နေစေသည့်အခန်းငယ်ထဲ အ​နွေးဓါတ်များအပြင် ​ခြောက်​သွေ့အိုက်စပ်ခြင်းများပါ ​နေရာယူလာ​လေ​တော့သည်​။

သူ့နှုတ်ခမ်းစွန်းအား စိုက်ကြည့်​နေမိရင်းက ဝိန်းရိဖန်တစ်​ယောက် ရုတ်တရက်မတ်တပ်ထရပ်ပစ်လိုက်၏။

"ငါ ပန်းသီးကို​ရေသွား​ဆေးလိုက်ဦးမယ်"

စကား​ပြောပြီးသည်နှင့် ဝိန်းရိဖန်သည် စန်းရန်၏တုံပြန်မှုကိုပင်မ​စောင့်​တော့ဘဲ ပန်းသီးနှစ်လုံးအားလှမ်းယူကာ ​ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။ တံခါးကို အလျင်အမြန်ပိတ် ၊ နားရွက်များ သိသိသာသာကိုနီရဲ​နေသည့်ကိုယ့်ကိုကိုယ်အား မှန်ထဲစိုက်ကြည့်​နေပြီး စိတ်အာရုံတစ်ခုလုံးကိုလည်း ထိုလျှပ်တပြက်အထိအ​တွေ့​ကသာ ကြီးစိုးနေ​လေသည်။

အသက်ရှူ​ငွေ့များကိုထိန်းရင်း ​ရေပိုက်​ခေါင်းကိုဖွင့်လိုက်သည်။

ပန်းသီး​ရေ​ဆေးဖို့ရာအတွက် အချိန်များများမယူ ၊ အရမ်းသိသာလွန်း​နေမည်ကို စိုးရိမ်သည့်အတွက်လည်း ဝိန်းရိဖန်က ​ရေချိုးခန်းထဲ၌ ကြာကြာမ​နေဘဲ ​ဆေး​ကြောပြီး​နောက် ပြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။