နှင်းဦး​ဝေ​ဝေ [ ဘာသာပြန် ]

Chapter 78

စကားတစ်ခွန်းအဆုံးတွင် ဝိန်းရိဖန်၏အကြည့်များက စန်းရန်၏မျက်ဝန်းတို့မှသည် သူ့နှုတ်ခမ်း​ပေါ်သို့ ရုတ်ချည်းကျ​ရောက်သွားခဲ့သည်။ သုံး​လေးစက္ကန့်ကြာ​အောင် မလှုပ်မယှက်ရပ်​နေရင်း ​သေ​သေချာချာ​တွေး​တောကြည့်ပြီးသည့်​နောက်တွင်​တော့ ​ခြေတစ်လှမ်း​နောက်ဆုတ်ပြီး ​ရေစို​နေသည့်တဘက်အား မူလ​နေရာဆီသို့ ပြန်ထားလိုက်သည်။

မျက်ဝန်း​ထောင့်မှတဆင့်လည်း စန်းရန်၏ပတ်တီး​နေရာကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

လက်ရှိအခိုက်အတန့်တွင် ဝိန်းရိဖန်၏စိတ်ထဲ ရှင်းပြမရ​အောင် ဇ​ဝေဇဝါဖြစ်​နေရ၏။ အကယ်၍သာ တကယ်တမ်း သွားနမ်းပစ်လိုက်ပါက သူမဟာ အခွင့်အ​ရေးယူတတ်သည့်မ​ကောင်းဆိုးဝါးမနှင့် မခြား​သောလူဖြစ်ရပါလိမ့်မည်။ အခု​လေးတင်​ပြောထွက်သွားသည့်စကားတစ်ခွန်းကလည်း တည့်တိုးဆန်လွန်းသဖြင့် သူမအ​နေနှင့် ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း နှိမ့်ချသည့်သ​ဘောမျိုးသက်​ရောက်​အောင် အဘယ်လိုယဥ်​ကျေးစွာငြင်းရမည့်အ​ကြောင်း ​တွေးကြည့်လိုက်သည်။

"ငါလည်း ဘာမှလုပ်​ပေးနိုင်​လောက်မှာမဟုတ်ဘူး"

စန်းရန်မှာ လက်​ဆေးကန်ကိုမှီထားဆဲဖြစ်ကာ ​အောက်​လျော့ကျ​နေသည့်မျက်ဝန်းအကြည့်မျာသည်လည်း သူ့မျက်​တောင်​မွှေးများက ​​သေသေသပ်သပ်ဖုံးကာ​ပေးထားသည်။ ​ရေချိုးခန်းထဲတွင် မီးထိန်ထိန်လင်း​နေ၏။ ကျဥ်း​မြောင်းလွန်းသည့်​နေရာငယ်​လေးထဲတွင် နှစ်​ယောက်သားကြားရှိ အကွာအ​ဝေးမှာလည်း နီးကပ်လွန်းလျက်ရှိရာ တစ်ဦး၏မ​ရေရာမ​သေချာသည့်ခံစားချက်များကိုပင် တစ်ဦးက ဖလှယ်၍ခံစား​နေရသည်။

ဝိန်းရိဖန် တံ​တွေးမျိုချလိုက်ပြီး အလျင်းသင့်သည့်အ​ကြောင်းပြချက်တစ်ခုကို ​ပေးလာ၏။

"၁၂နာရီ​တောင်ထိုး​တော့မှာဆို​တော့ ငါ ​ရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ်"

​ခြေလှမ်း နှစ်လှမ်းစာပင် မ​လှမ်းရ​သေး။

စန်းရန်က သူမ၏လက်​ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းဆွဲကာ ပြန်ဆွဲ​ခေါ်လိုက်သည်။ သတိလက်လွတ်ဖြစ်​နေသည့်အ​နေအထားတွင် သူမ၏ ပထမဆုံးအ​တွေးက စန်းရန်၏ဒဏ်ရာကို မထိမိ​စေရန်ဖြစ်ပြီး လက်ဖဝါးတစ်ဖက်က လက်​ဆေးကန်အား အလိုလိုလှမ်း​ထောက်၍အားပြုလိုက်သည်။ တစ်ဖက်သို့​ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ သူနှင့်ကြားရှိအကွာအ​ဝေးက နဂိုကထက် ပို၍နီးကပ်သွားခဲ့၏။