အမွေခံအပြစ်သား ( Ongoing မှီ )

391 - 395

အပိုင်း(၃၉၁) အိကျူးလင်

ဝေ့ဝူယင် ငြိမ်သက်စွာပင် ဆက်လက် လိုက်ပါလာခဲ့၏။ နားထဲသို့ စကားပေါင်းများစွာ တိုးဝင်လာနေသည့်တိုင် ဘာတစ်ခုကိုမှ သူ နားမလည်ချေ။ မြို့တော်သူ၊ မြို့တော်သားများ အသုံးပြုနေသည့် ဘာသာစကားက သုံးလွှာ ကြယ်တာရာ နယ်မြေ၏ ဘုံဘာသာစကားနှင့် လုံးဝ ခြားနားလှပေသည်။ ဤလောကနယ်မြေမှာ ဆန်းကြယ် ဧကရာဇ် ဟန်ရှဲ့ ဖန်တီးထားသည့် နေရာ တစ်ခု မဟုတ်ဟု ဝေ့ဝူယင် ပထမဆုံး အကြိမ် အဖြစ် ခံစားလိုက်ရ၏။

နာရီအနည်းငယ် ကြာအောင် ဖွတ်ပုတက်မှာ ဆက်လက် လှုပ်ရှားနေ၏။ ဝေ့ဝူယင်မှာ မြို့တော်ကြီး၏ အကျယ်အဝန်းကို ခန့်မှန်းရင်း အံ့အားသင့် နေမိသည်။ ခန့်မှန်းချေအားဖြင့် ဤမြို့တော်မှာ မိုင်ပေါင်း ငါးရာခန့် အထိပင် ကျယ်ဝန်းပေလိမ့်မည်။

“နောက်ပြီး ဒါက တစ်ခုတည်းသော မြေအောက်မြို့တော် မဟုတ်ဘူး... အရပ်ရှစ်မျက်နှာကို ဦးတည်နေတဲ့ မြေအောက် ဥမင် လမ်းကြောင်းတွေ အများကြီး ထပ်ခွဲထားတာကို ထောက်ချင့်ရရင် အခြား မြေအောက် မြို့တော်တွေလည်း ရှိလိမ့်ဦးမယ်”

ကောက်ချက်ချရင်း ဝေ့ဝူယင်၏ မျက်လုံးများမှာ တောက်ပသွား၏။ သို့သော်လည်း သူ့ စိတ်ထဲတွင်တော့ မေးခွန်းတစ်ခု ရှိနေသေးဆဲ ဖြစ်သည်။

“သူတို့ ငါ့ကို ဘာလို့ ဖမ်းလာရတာလဲ...”

ပြောရလျှင် သူက ဤနေရာကို ယခုမှ ပထမဆုံး အကြိမ် ရောက်ရှိလာခြင်း ဖြစ်သည်။ သူနှင့် ဤမြေအောက်မြို့တော် အကြားတွင် ဘာရန်ငြိုးမှ မရှိချေ။ ဝေ့ဝူယင်၏ စိတ်ရှည်မှုများ အကန့်အသတ် အထိ ရောက်လုနီးနီးမှာပင် ဖွတ်ပုတက်ကြီးမှာတ တစ်မိုင်ခန့် ရှည်လျားသည့် အဆောက်အဦကြီး တစ်ခုရှေ့၌ ရပ်တန့်သွား၏။

ဝေ့ဝူယင် စိတ်ဝင်တစားဖြင့် ထိုအဆောက်အဦကြီးကို အကဲခတ်လိုက်သည်။ သံမဏိကဲ့သို့ သတ္တုများဖြင့် တည်ဆောက်ထားသည့် နံရံများက အလွန် အကြမ်းခံနိုင်ပုံ ပေါ်သည်။ မီးခိုးရောင် ကိုယ်ကြပ် ဝတ်စုံ ဝတ်ဆင်ထားသည့် များစွာသော အယ်ဗန်မျိုးနွယ်များမှာ အဆောက်အဦကြီး၏ ဘဲဥပုံသဏ္ဌာန် တံခါးပေါက်များမှ တစ်ဆင့် ဝင်ချည်ထွက်ချည်ပြုနေကြ၏။