731 - 735

70 9 0
                                    

အပိုင်း(၇၃၁) ကျင်းကျူး

အပြာရောင် အလင်းတန်းများ ဖြန့်ကျက်လာမှုက အလွန်ပင် မြန်၏။ ၎င်းက အလင်း အမြန်နှုန်းဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည့် အလားပင်။ သေမျိုး ကျင့်ကြံသူ တစ်ယောက်အဖို့ ရှောင်တိမ်းရန် အခွင့်အရေး မရှိပါချေ။ လေးသည်တော်မှာ အပြာရောင် အလင်းများ အကြားတွင် မထိမခိုက် ရှိနေဆဲ ဖြစ်သည်။ သူ၏ မျက်လုံးများက အောင်နိုင်သူ၏ ဂုဏ်ယူ ဝင့်ကြွားမှုများနှင့် ပြည့်နှက်နေကာ တဖြည်းဖြည်း အရည်ပျော်သွားသည့် ဝေ့ဝူယင်၏ ပုံရိပ်ကို ငေးကြည့်နေခဲ့၏။

အလင်းက စက္ကန့်အနည်းငယ် အတွင်းမှာပင် ပြန်လည် ပျောက်ကွယ်သွား၏။ ထိုနေရာ၌ လေးသည်တော် တစ်ယောက်သာလျှင် ဒူးထောက်လျှက် ကျန်ရစ်ခဲ့၏။ ဝေ့ဝူယင်၏ ပုံရိပ်ကတော့ အစအနပင် ရှာမရအောင် ပျောက်ကွယ် သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။

“ပြန်လာကြတော့...”

‌လေးသည်တော် နှာခေါင်းတစ်ချက် ရှုံ့ကာ အော်ဟစ်လိုက်၏။

ဝှစ်... ဝှစ်...

မကြာခင်မှာပင် ထွက်ပြေးသွားသည့် စစ်သည်များမှာ အပြုံးပွင့်များ ကိုယ်စီနှင့် ပြန်လည် ရောက်ရှိလာကြ၏။ ယောက်ျား စစ်သားများထဲမှ တစ်‌ယောက်မှာ လက်ထဲရှိ ဓားကို ပွတ်သပ်ရင်း တဟဲဟဲ ရယ်မောနေ၏။ 

“လီပင်း... နင် ရှေ့ဆုံးက ပြေးတာ အတော် မြန်တာပဲ... နင်က တကယ်ကြီး သူရဲဘောကြောင်တဲ့လူ လို့တောင် ငါ ယုံကြည်လုနီးနီးပဲ”

မိန်းကလေးက အသွားနှစ်ဖက်ပါ လှံကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း အေးစက်စက် နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်၏။ သူမက တုန့်ပြန်ရန် စိတ်ဝင်စားပုံ မရချေ။

“ဆရာ... ကျုပ်တို့ ရှောင်နေကြမလား...”

အခြား စစ်သည် တစ်ယောက်က ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ် ကြည့်ရင်း မေးလိုက်၏။ ဝိညာဥ်သခင်မှာ သူ၏ တည်ရှိမှုဖြင့် ရန်သူ အများအပြားကို ရှင်းထုတ် ပစ်ခဲ့သော်လည်း မကြာခင် ပိုမို များပြားသည့် ရန်သူ စစ်သည်များ ‌ရောက်ရှိလာလိမ့်မည် ဖြစ်သည်။ အနည်းဆုံး သူ ထိုကဲ့သို့ ယူဆပေသည်။

"ရှောင်ရမယ်... ဘာလို့ ရှောင်ရမှာလဲ... ဘယ်အဖွဲ့မှ ငါတို့ကို စိန်မခေါ်ရဲဘူး... ဝိညာဥ်သခင်တောင် ဆရာ့ လက်ချက်နဲ့ သေသွားရတာ...”

အမွေခံအပြစ်သား ( Ongoing မှီ )Where stories live. Discover now